Frankie & The Heartstrings: Opwindend

Hongerig naar sprankelende gitaarpop? ‘Hunger’, het debuut van Frankie & The Heartstrings, is beslist spek naar uw bek.

Frankie & The Heartstrings ***

Hunger

Indiepop

Pop Sex / Wichita

Frankie & The Heartstrings: proef nu toch die naam! Het is er een die wij alleszins sneller uit de cd-bakken van de lokale platenwinkel zullen plukken dan pakweg Nailpin of Zornik. Of Nitebytes, for that matter. We schrijven hem nog één keer voor u op: Frankie & The Heartstrings. Ons doet hij aan een snoezig doowopgroepje uit de jaren 60 denken – meer bepaald aan J. Frank Wilson & The Cavaliers, wiens Last Kiss overigens nog gecoverd werd door Pearl Jam – maar die indruk klopt slechts ten dele.

Frankie & The Heartstrings – sorry, we kunnen het écht niet laten – zijn moderner dan dat. Sure, ze torsen kapsels die zelfs in de jaren 50 nooit langer dan een kwartaal hip zijn geweest. En ja, ze gaan getooid in het soort debardeur waarin een béétje man niet eens dood wil worden betrapt. Maar in hun muziek klinken evenveel invloeden uit de eighties als uit de golden sixties, en te oordelen naar hun toerpalmares gedijen ze ook uitstekend als support act van erg hedendaags klinkende indiebands.

Frankie & The Heartstrings – laatste keer: beloofd – verzorgden onder meer het voorprogramma van The Futureheads en Edwyn Collins, die overigens in zijn West Heath Studio’s in Londen hun debuutplaat producete en wiens Orange Juice ontegensprekelijk ook een beetje in hun sound is doorgesijpeld. Andere aanwijsbare invloeden zijn The Jam, Prefab Sprout, Dexys Midnight Runners en Franz Ferdinand. Denk met andere woorden: sprankelende riffs, droge drumroffels, rollende bassen en subtiele xylofoonaccenten.

Voorbeelden? Opener Photograph doet met zijn exotische gitaarriedel aan Vampire Weekend denken, en dus ook een beetje aan Paul Simon, al is het dan Scott Walker die in de tekst openlijk genamecheckt wordt. Hunger heeft het meest onontkoombare call-and-response-refrein sinds de combinatie ‘Alice’ en ‘Who the fuck is Alice?’ Het zwierige Possibilities klinkt als een mash-up van I Fought The Law van The Bobby Fuller Four en Roadrunner van Jonathan Richman, maar u moet al Stephen Hawking zijn om er bij te blijven stilzitten.

En hadden we al gezegd dat er op Hunger ook behoorlijk aanstekelijk op de sax getoeterd wordt? Jarenlang was de saxofoon veroordeeld tot een achtergrondrol in het soort films waarin Dirk Van Bastelaere weleens figureert, maar heden is de koperen sirene weer helemaal terug van weggeweest. Na een glansrol op de nieuwe van PJ Harvey en een geinige cameo op de nieuwe Das Pop, mag de saxofoon ook op het debuut van Frankie & The Heartstrings uitgebreid de show stelen. Kitscherig als een spandexbroek en campy als roze zweetbandjes, maar Frankie my dear: we don’t give a damn. Een catchy plaat is een catchy plaat en u moet al héél hard kunnen lopen om niet door dit grijpgrage debuut te worden gevat.

Vincent Byloo

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content