‘Fear Turned Around’ van Whitney: een warmtefront dat het gemoed ontdooit

Herfst in het hart, lente in de vingers, zomer in het hoofd: alsof het klimaat tegenwoordig niet verwarrend genoeg is, dolt Whitney op zijn tweede album andermaal met de logica der seizoenen.

Een jaar na de release van hun debuut Light Upon the Lake (2016) deelde Whitney de integrale demo-opnames van het album, met daarop uitgepuurde versies van alle songs, inclusief radio- en publieksfavorieten als No Woman en Golden Days.

Onder aan de tracklist bengelde één bonusnummer: Southern Nights, een cover van Allen Toussaint, origineel te vinden op diens gelijknamige album uit 1975. ‘Have you ever felt a southern night?/ Free as a breeze/ Not to mention the trees/ Whistling tunes that you know and love so’ – een tableau uit Toussaints wonderjaren, toen hij vanaf de familieveranda naar de sterrenhemel boven Louisana tuurde. Countryzanger Glen Campbell, uit het aangrenzende Arkansas, herkende zich in de idylle en nam in 1977 zijn eigen versie op. En het is op dat knooppunt waar zwarte zielen in het zwoele Zuiden kruisen met witte zielen, waar soul en country innig verbroederen, dat Whitney zijn nieuwste elpee parkeert.

Nochtans, de band rond drummer/zanger Julien Ehrlich en gitarist Max Kakacek heeft als ankerplaats Chicago, een stad waar de wind als aardappelmesjes snijden kan en het des winters de stenen uit de grond vriest. Maar wat stelt een beetje vorst voor, wanneer je tedere, als strobalen uitnodigende zomerdeunen als Giving Up en Valleys (My Love) kunt bedenken? Wie zich samen met montere koperblazers in de humus van de romantiek kan wentelen zoals in Used to be Lonely, of zich met Song for Ty in een knus plekje tussen Al Green en Gram Parsons weet te nestelen, die heeft lak aan de spelregels en logica van de geografie en de seizoenen.

Zomer in het hoofd, lente in de vingers, herfst in het hart: met zijn inmiddels vertrouwde kopstem doet Ehrlich verhaal van diepe tranendalen en hartjes met barstjes, terwijl Kakacek zijn gitaar laat snikken zoals George Harrison het ooit zo zacht maar machtig kon. Whitney is een microklimaat, een warmtefront dat het gemoed ontdooit zoals de zon de lenteklokjes voedt. In zijn geheel is hun vertolking van zwoele, zuiderse nachten misschien net dat tikkeltje té geacteerd en te eentonig, maar die ideale hangmatsoundtrack waar u op lag te wachten is bij deze gearriveerd.