Met ‘Tomorrow Morning’ breit Mark Oliver Everett een happy ending aan de trilogie die hij de voorbije veertien maanden bij elkaar heeft geschreven.
Eels ***
Tomorrow Morning
Indiepop
E Works / Vagrant
Conceptplaat. Songcyclus. Trilogie. Op ons hebben zulke begrippen doorgaans hetzelfde effect als de woorden ‘wegversperring’, ‘alcoholcontrole’ en ‘ademtest’ op Hans Otten: het eerste wekt onze achterdocht, het tweede voedt onze nijd en bij het laatste voelen we alleen nog de onverklaarbare aandrang om de aanstichter van zoveel onheil de muilpeer van zijn leven te verkopen.
Geen idee of het aan onze nieuwe pillen ligt of aan de pronte verpleegster die ze ons driemaal daags komt opsteken, maar voor het drieluik dat Eels thans afsluit met het nieuwe Tomorrow Morning kunnen we zowaar enige malsheid in geschrifte aan de dag leggen. Toegegeven, een ingewikkelde boodschap of vergezocht concept gaat er achter Eels’ kakelverse trilogie niet schuil, maar thematisch sluiten de drie laatste platen van Mark Oliver Everett wel naadloos op elkaar aan.
Anderhalf jaar geleden was er Hombre Lobo, een plaat over liefde en lust. Een half jaar geleden was er End Times, een plaat over de desintegratie van liefde en de absentie van lust. En nu is er dus Tomorrow Morning, een plaat over hervonden liefde en herwonnen lust – levenslust, that is.
Tomorrow Morning opent haast bucolisch met het klassiek-instrumentale In Gratitude For This Magnificent Day en het al even blijmoedige – zij het in experimentele tape loops omzwachtelde – I’m A Hummingbird. De hele plaat door voeren hoop en positivisme de boventoon: van de ronduit jolige gospelsong Looking Up, inclusief handclaps en ricocherende gitaarlicks, tot het stuiterende Mystery Of Life, waarin zowaar een vrouwenkoortje mag losbarsten.
Máár! Ondanks de injectie van nieuwe, overwegend elektronische ingrediënten – een aan Grandaddy herinnerende synth loop in The Morning, een bonkende drummachine in Baby Loves Me – worden we op deze negende plaat zo nu en dan overvallen door een wrange déja-vu. De stereotype combinatie van Moog, xylofoon en fuzzgitaren in Spectacular Girl, de pianomelodie van het instrumentale After The Earthquake die verdacht veel wegheeft van die in Beautiful Freak: een unieke sound is één ding, een muzikale gimmick iets helemaal anders.
Vintage Eels of Eels by numbers, dat oordeel laten we aan u over, maar wij kennen mindere talenten die er een arm, been of ver familielid voor overhebben om te kunnen bogen op zo’n uit duizenden herkenbare sound. Kortom, waar zeuren wij eigenlijk over?
Vincent Byloo
