‘Drii winter’: een suggestief suspensedrama over de clash tussen natuur en cultuur, man en vrouw

Michael Kochs fascinerende Drii Winter – over een jong koppel in de Zwitserse Alpen – houdt de lawines onderhuids. De meeste toch.

‘Wat als dit allemaal maar een droom is?’ vraagt Anna zich af, terwijl ze zich stevig vastklampt aan haar verloofde Marco, wanneer die door de Zwitserse bergen zwiert met zijn motor. Ze staan op het punt om te trouwen, maar brengen bagage mee. Hij is een zwijgzame, bonkige boer die relatief nieuw is in de regio en liever met beesten in de weer is dan met zijn buren. Zij is een frêle freule die al haar hele leven tussen de besneeuwde pieken en groene valleien woont, en een dochtertje heeft uit een vorige relatie. Het lijkt liefde en fysieke aantrekkingskracht puur natuur, zo zuiver als een bergrivier. Tot Marco plots klaagt over hoofdpijn, een MRI-scan ondergaat en … ga de rest zelf maar zien.

Dat je géén romantische idylle vol jodelende jonkvrouwen en kwetterende koekoeksklokken moet verwachten, is al vanaf het intrigerende openingsshot duidelijk. Minstens een minuut lang houdt regisseur Michael Koch zijn stoïcijnse camera gericht op een rotsblok dat gehuld wordt in mist en hemelse koraalmuziek, en dat minstens zo massief en onwrikbaar oogt als rundskop Marco. Veel wordt er dan ook niet gesproken, en nog minder uitgelegd, in dit broeierige, vooral op cinematografie en suggestie drijvende suspensedrama over de clash tussen natuur en cultuur, man en vrouw.

Met zijn mix van robuust, aards realisme en spirituele symboliek heeft Koch duidelijk goed naar de cinema van Bruno Dumont – hij van La vie de Jésus en Flandres – gekeken. Met dit verschil dat Dumonts Frans-Vlaamse plattelanden hier vervangen zijn door steile bergen en diepe dalen. En dat Koch, die op zijn beurt met locals werkt die nooit eerder voor een camera hebben gestaan, geen breedbeeld bezigt, maar zelfs de meest indrukwekkende Alpenvista’s in het drukkende Academy-ratio-formaat wringt.

Bovendien voegt hij zo nu en dan muziek toe aan zijn geluidsband die vooral uit het ruisen van de wind, het druppelen van de regen en het loeien van koeien bestaat. Er zijn popsongs die de spaarzame dialogen doorbreken, en die uit een bar of een radio komen binnen gewaaid. En er is een Alpenkoor dat verschillende keren in het rigide beeldkader opduikt om het lot van Marco en Anna te becommentariëren met koraalgezang.

Gaandeweg begint Drii Winter iets te veel te slepen om tot op de ijle hoogtes van pakweg Carlos Reygadas te raken. Maar bepaalde ingevingen geven het alledaagse iets verhevens. Alsof een kale rots in een alpenwei plots het oersymbool van onverzettelijkheid en isolatie wordt. Maar dat betekent niet dat Koch, die in de prijzen viel in Berlijn en dit jaar Zwitserland vertegenwoordigt op de Oscars, in zijn artistieke(rige) vlijt te ver boven zijn personages begint te zweven.

Hoe weinig ze ook zeggen, en hoewel het gissen blijft naar wat hen onderhuids écht drijft, blijven Marco en Anna mensen van vlees en bloed. Of zijn het toch gewoon broedende beesten? ‘What is love?’ hoor je Haddaway zingen op de klankband, een vraag die Koch op een spaarzame, maar visueel viriele manier doorspeelt naar de kijker.