Hiroshi Okuyama’s My Sunshine is een tedere ode aan prille tienerliefde, of iets wat daar zachtjes naartoe glijdt.
Close, Young Hearts, Moonrise Kingdom, A Love Story, Zomer met Monika – het zijn stuk voor stuk films die het ontwaken van verlangen op een tedere en empathische manier tastbaar maken. En ook My Sunshine, de tweede film van de jonge Japanner Hiroshi Okuyama, schurkt zachtjes maar resoluut tegen dat lijstje aan. Verwacht geen groot drama, geen puberpathetiek, geen hormonale uitbarstingen, maar kleine blikken, ijle aanrakingen en een diepgeworteld gevoel voor melancholie dat een ondergesneeuwde winter op het Japanse eiland Hokkaido subtiel doet ontdooien.
Het verhaal – simpel en complex tegelijk – draait om Takuya, een verlegen jongen die stottert en een kluns is in sport, en de elegante schaatster Sakura, beiden twaalf. Ze raken als tegenpolen verwikkeld in een verstild spel van aantrekken en afstoten, maar hun ontmoeting op het ijs voelt eerder wankel en toevallig. Gelukkig is er Arakawa, de goedmoedige schaatscoach die de twee prille pubers begeleidt, en die samenleeft met een man – een queer subplot dat verder nooit benadrukt wordt. Laat dat nu net het krachtige zijn aan deze film: het betekenisvolle zit in de details, zonder megafoon of violen. Zoals in het echte leven.
Okuyama schreef het scenario, hanteerde zelf de tactiele, naturalistische camera en monteerde ook. Elk beeld getuigt van picturale sensibiliteit: ijzige landschappen baden in pasteltinten, een baseballveld wordt omzoomd door turquoise licht, een ijspiste gloeit goudgeel als in een droom. De muziek van Ryosei Sato en Claude Debussy zweeft boven de scènes als een gracieuze echo van wat onderhuids borrelt en voor subtiele scheurtjes in het ijs kan zorgen.
Er zit dan ook iets efemeers in de film, iets wat je niet kan vastgrijpen, maar je wel kietelt. Zoals de eerste keer verliefd zijn, of tenminste dénken dat je verliefd bent. Zoals je blik laten rusten op iemand die iets triggert waar je nog geen woorden voor hebt. De scènes schuiven als herinneringen voorbij, fluisterend in plaats van roepend, met een souplesse die aan een ijsdanssequentie doet denken.
Door de tedere thematiek, de ontwapende kinderrollen en de soms semi-documentaire stijl doet de film onvermijdelijk aan het werk van Hirokazu Kore-eda denken. Dat is niet toevallig aangezien Okuyama in 2023 nog samenwerkte met de Japanse meester achter Nobody Knows, Shoplifters en zoveel ander fraais, aan de miniserie The Makanai: Cooking for the Maiko House, geproduceerd door Netflix Japan.
Dat My Sunshine – die vorig jaar in Cannes in de sectie Un certain regard zat – soms wat suggestief en elliptisch blijft, is tegelijk zijn zwakte en zijn charme. Maar niet alles hoeft nu eenmaal benoemd of uitgelegd te worden. Soms is het genoeg om twee kinderen rondjes te zien draaien, op het ijs en daarbuiten, gracieus of al struikelend, gedreven door iets vaags en onbestemds wat later misschien liefde zal blijken te zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
