Het is verdraaid lastig te bepalen waar Ariel Pink voor staat. Maar op zijn nieuwste nostalgietrip tempert The Clown King of LA alvast zijn gekte.
Ariel Pink – Dedicated to Bobby Jameson
Al blijft dat relatief. Wie de strapatsen van Pink (Ariel Rosenberg in het bevolkingsregister) de jongste jaren een beetje heeft gevolgd, weet dat hij al de vreugdes van pudding en schnitzels heeft bezongen, zichzelf als nymfomaan heeft geklasseerd en de singlehoes van zijn bekendste – en wellicht beste – song Round and Round met een pentekening van een innig tongkussende man en hond heeft opgesierd.
Nog meer diffusie wekt Pinks van de hak op de tak springende lofi-indiepop, die op basis van memorie, nostalgie én dementie lijkt bijeengeklutst. Zware sluiers sixtiespsychedelica, seventiessoftrock en eighties-indiepop hangen eroverheen, aan reepjes gescheurd door een brein dat aan raaskallerij ten prooi is gevallen, of aan een meer goedaardige vorm van ontspoorde fantasie.
In het licht van dát allemaal is Dedicated to Bobby Jameson de meest conventionele plaat die de soms geforceerd kierewiete Ariel Pink al uit zijn koker heeft gerammeld. De cartooneske spasmes en de antisongs blijven hier achterwege. Daarenboven is de hakbijl gezet in de stilistische overdaad van voorganger Pom pom (2014). Al zigzagt dit zaakje nog altijd tussen donkere new wave, janglepop, bubblegum, Nuggets-achtige garagerock en wiebelige funk.
Het heeft er op zijn minst de schijn van dat Ariel Pink vraagt om op zijn merites als songschrijver te worden getaxeerd, niet op de hoeveelheid halfgare stemmetjes die hij binnen het bestek van een plaat kan opzetten. Een glashelder bewijs is Feels Like Heaven, een onverbloemde lovesong gemodelleerd naar de sound van The Smiths en Psychedelic Furs (gezongen met Engels accent, ach ja). Het al even bekoorlijke Another Weekend is in al even authentiek liefdesverdriet gesopt.
Karakteristiek aan Ariel Pink is dat hij niet zozeer pikt, maar opgezogen herinneringen boven zijn muziek uitwringt. Zie: die tikkende ritmebox die in Death Patrol Timmy Thomas’ Why Can’t We Live Together rappelleert. Zijn imitatie van de Oostenrijkse eightieszanger Falco in Santa’s in the Closet. De flard Light My Fire van The Doors net voor de titelsong wegdeemstert.
En die Bobby Jameson dan? Een cultfiguur uit LA wiens verhaal Ariel Pink louter energie en vage inspiratie schonk. Research is derhalve niet nodig: u mag direct doorlopen naar de kassa.
DOWNLOADTIPS: Feels Like Heaven // Another Weekend // Dedicated to Bobby Jameson
