Chillen en grillen met Lofi-troubadour Mac DeMarco (en onze drie andere albums van de week)

De El Sympatico van de hedendaagse indiepop is op zijn derde elpee opnieuw zijn sardonische zelf. Of wordt Mac DeMarco stilaan volwassen? Misschien wel. Misschien niet. Verder deze week: Slowdive, John Moreland en Alice Coltrane Turiyasangitananda

Albumpresentatie op Mac DeMarco’s wijze: speel de songs van je nieuwe album tijdens een barbecue annex verjaardagspartijtje – 30 april – op een parking in een achterbuurt van Los Angeles. Deel gratis hotdogs uit aan elke aanwezige die doneert aan de lokale voedselbank. Chillen, grillen, plaatje pitchen en intussen goede werken verrichten. Het zegt wat over Mac DeMarco, en vooral over de manier waarop de Canadees zich, sinds zijn debuut-ep Rock and Roll Night Club uit 2012, heeft opgewerkt tot een soort working class hero voor de generatie Y. Deels sympathieke stoner, deels antiheld, deels clown. Een romantische ziel met een absurd gevoel voor humor, een zachte anarchist in mocassins en salopette, hart op de juiste plaats. Simpele, aardige jongen schrijft simpele, aardige liedjes over simpele, aardige dingen. Of niet.

De songs op This Old Dog, opvolger van het twee jaar oude doorbraakalbum Salad Days, hebben weinig meer om het lijf dan akoestische gitaar en synthesizer. ‘Oh no, looks like/ I’m seeing more of my old man in me’, stelt hij vast over digitale, dartelende percussie en eenvoudige snaarakkoorden in My Old Man – pa trok een laatste keer de deur dicht toen kleine Mac pas vier jaar oud was. Maar Mac doet niet aan hard feelings, ook niet wanneer hij zich een ex herinnert in Baby You’re Out: ‘Of all the things you wished you’d never done/ I’ve heard you say that this is number one.’ Nuchter, mét sardonische grijns.

‘Jizz jazz’, zo omschreef hij ooit zijn muziek. Wie niet vertrouwd is met het begrip ‘jizz’: google, maar niet tijdens de kantooruren. DeMarco kwispelt met de geniepige schwung van een underdog, maar hoe nonchalant hij ook een bossanova uit de pols schudt (Dreams from Yesterday), hoe hard hij ook probeert existentiële pijn onder een sjofele mat te vegen (Moonlight on the River, opnieuw over papa DeMarco) en hoe achteloos hij ook een gebroken hart tracht te helen (‘Hey man, so now you’ve got if off your chest/ Your heart can finally get some rest’, in One Another), deze lofi-troubadour kan niet wegstoppen dat er een klassieke songsmid à la Paul Simon of James Taylor in hem schuilt.

Mac DeMarco heeft nooit een eigen hond aangelijnd en is meer een kattenmens. ‘Maar “this old cat” bekt bijlange niet zo lekker’, klinkt de uitleg. Zo is dat.

DOWNLOADTIPS: One Another / Dreams from Yesterday / Moonlight on the River

My Bloody Valentine heeft zijn comeback gehad, nu staan shoegazenavolgers Ride en Slowdive te trappelen. Bedenkingen mag u laten varen, want Slowdive is een nog grotere meevaller dan m b v destijds. Meer nog dan Kevin Shields heeft Neil Halstead er namelijk op toegezien dat het nieuwe werk niet louter lui de oude draad oppikt. Voorganger Pygmalion (1995) zweefde nog rond in de bovenste lagen van de dampkring, maar ditmaal genieten de meeste van de acht songs een structureel gewicht, met voldoende onderlinge dynamiek om een goede flow te creëren. De soundscape-ouverture Slomo komt tot haar recht dankzij de stevig in de grond verankerde gitaarakkoorden van Star Roving, en het eveneens gejaagde Everyone Knows geeft pit aan Sugar for the Pill, waarop de invloed van aanhangers Beach House doorschemert.

DOWNLOADTIP: Star Roving

Maak kennis met John Moreland, een robuuste, onder een truckerspet en ongekamde baard levende jongeman uit Oklahoma. Eerst beoefende hij nog punk en hardcore tot hij nog voor zijn twintigste naar de country overliep en zijn doe-het-zelfdenkwijze meenam. De indringende tranches de viedie hij aan zijn gitaar ontlokt, over op de bek gaan in de liefde en ver daarbuiten, zijn dan ook niet omfloerster dan nodig. Wel zijn ze uitgerust met solide melodieën en een warme countryrocksound, dankzij een prominentere rol voor zijn band op deze vierde plaat. De kroon op dat alles is Morelands korrelige stem. Hier staat een nieuwe held op voor de Amerikaanse werkende klasse die ook al Steve Earle (en dus Townes Van Zandt) en Bruce Springsteen (en dus schrijver John Steinbeck) aan de borst drukt.

DOWNLOADTIP: Slow Down Easy

In 1963 zag jazzsaxofonist John Coltrane het licht. Het is te zeggen: hij zag Alice McLeod wel zitten, destijds pianist bij orkestleider Terry Gibbs. Alice werd zijn tweede echtgenote en metgezel op het parcours van zijn spirituele ontwaken. Na zijn dood, vijftig jaar geleden, vond Alice Coltrane heil bij goeroe Swami Satchidananda en stichtte ze haar eigen ashram. De muziek op deze compilatie, opgenomen tussen 1987 en 1995 en tot nu enkel in de souvenirshop van Coltranes tempel te verkrijgen op cassette, is een eigentijds klinkende symbiose van kosmische jazz, gospel en Indiase mantra’s, inclusief zich in trance zingende koren, strijkorkest en spacey synthesizers. Ook aan te raden voor zieltjes die (nog) niet met hun pranain verbinding staan.

DOWNLOADTIP: Rama Rama