Cat Power komt weer op haar pootjes terecht op ‘Wanderer’

De nieuwe elpee van Cat Power is geen vervolg op de elektronische pop van haar zes jaar oude succesplaat Sun, wel een terugkeer naar de sobere en warme soulvariant die ze zelf in het leven riep.

De volmaaktste plaat die Chan Marshall tot nu toe maakte in de 23 jaar dat ze zichzelf Cat Power noemt, is en blijft The Greatest, uit 2006. Er zijn er die zweren bij Moon Pix (1998) of You Are Free (2003), maar Marshalls frêle, geblutste folkpop koppelen aan studioveteranen die in de sixties mee de southern soul van Al Green, Ann Peebles en Aretha Franklin kleur gaven was een meesterzet.

Na het uiterst glossy, door blitse electronica strak afgelijnde Sun (2012) keert Marshall op Wanderer terug naar die in vintage en analoge klanken badende sound, met een warm kompres op haar geschaafde, droeve stem, de roestige scalpel waarmee ze haar donkerste zielenroerselen ontleedt.

Maar in tijden van #MeToo en een Amerikaanse president met een als merk geregistreerde familienaam kan Marshall niet anders dan ook de wereld om zich heen onder de loep nemen. In het Cubaans getinte, melancholische In Your Face neemt ze de CEO van de VS en zijn ‘alternatieve realiteit’ op de korrel: ‘You never need, you’re American/ You never take what you say seriously/ You’re on the bed, on the ledge of things/ You’ve got it made and when you wake, it’s all in vain.’ Ook Woman, het zusterlijke duet met Lana Del Rey, kan men nergens anders plaatsen dan in de context van machthebbers die er politiek en privé verschillende normen en waarden op nahouden. Pussy power 2.0, met een Wurtlizerorgel en cello’s in plaats van schreeuwerige slogans of punkgitaren.

Marshall nam voor Wanderer zelf plaats in de producersstoel en opteerde voor secure ingrepen. De stemvervormer tijdens het wiegeliedje Horizon, over de getroebleerde relatie met haar familie, bijvoorbeeld, of de kurkdroge akoestische gitaar in Black, waarin niet één maar vijf Cat Powers tegelijk lijken te zingen. Stay is een doorleefde maar getrouwe cover van een Rihanna-ballade en Me Voy een half geslaagde poging om een vleugje Spaanse tragiek in de plaat te smokkelen. Op de momenten dat Wanderer echt begeestert, is dat te danken aan Marshalls voornaamste troef: haar stem. Ook op haar 46e spint ze verleidelijk met de gespeelde onschuld van een lolita, tegelijk torsen sommige noten het gewicht van alle trauma’s en onzekerheden die haar leven en carrière hebben getekend. Een hobbelig parcours, maar ook op plaat tien komt Cat Power op haar pootjes terecht.