Ooit moest Bruce Springsteen met zijn Amerikaanse heartland-songs eens in het glorende westen arriveren. Toch weet Western Stars danig te verrassen.
Bruce Springsteen – Western Stars
Sommige platen in Springsteens discografie lopen wat gebogen omdat ze zoveel wind van voren hebben gekregen. Men denkt aan het deels uit drumcomputers en synths opgetrokken Tunnel of Love (1987) of het tegen hiphop, industrial en metal aanstuiterde High Hopes (2014). Ook Western Stars kan verwarring zaaien. Barokke, orkestrale folk- en westcoastpop? Een ongewone zet voor een rocker die over enkele maanden zeventig wordt.
Niet dat Springsteen zijn affectie voor popclassicisten zoals Jimmy Webb, Glenn Campbell of Burt Bacharach ooit heeft verzwegen. Ook het geografische breedbeeld in zijn catalogus is gekend. Western Stars wemelt van de lifters, treinen, highways, zwervers, motels – genoeg om tegenstanders te doen smalen dat hij weer een lijstje met clichés heeft afgevinkt.
Maar toch. Sundown spreidt met een wuivend veld van strijkers, twanggitaar in de voorhoede en vrouwenkoor het gedroomde bedje voor een crooners-aria, en zo geschiedt: dichter bij Scott Walker heeft Springsteen zich nooit genesteld. In het wat verderop gelegen There Goes My Miracle springt hij met een wijd gebaar op de tak van een andere held, Dion DiMucci, veteraan van het populaire vocale genre.
Hebt u uw Boss graag met rauwe keel en rammend op zijn gitaar, dan krabt u zich hierbij wellicht weifelend in het haar. Maar het ongewone klankbeeld went snel, ook al omdat minstens de helft van de songs zich in vertrouwde folk en country ophoudt. Die diverse invloeden vloeien naadloos in elkaar over, vaak in het bestek van hetzelfde nummer, wat in een uitgebalanceerd geheel uitmondt.
Uiteraard heeft Springsteen vroeger al gebruikgemaakt van het contrast tussen het beloofde land Californië en lieden wier vervulling van de Amerikaanse droom voor onbepaalde duur is uitgesteld. Maar nooit speelde hij die door de zon bemoederde staat zo uit als op Western Stars, met zijn op sixties- en seventiesplaten geïnspireerde arrangementen. Veel figuren op de plaat passen ook perfect bij dat eldorado van het entertainment: de singer-songwriter in Somewhere North of Nashville, de vergeten acteur in de titelsong, de oud geworden protagonist in Drive Fast (The Stuntman) met het geradbraakte lijf.
Western Stars vormt een buitenbeentje in Springsteens discografie. Die paar momentjes van zoetsappigheid of dat tweetal gemeenplaatsen zult u nauwelijks registreren: hier ligt een volbloed nostalgische, tot veel genoegdoening strekkende plaat.
Streamtips: The Wayfarer // Drive Fast (The Stuntman) // Stones
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier