Angst, vervreemding en idolatrie aan diggelen: ‘A Hero’s Death’ van Fontaines D.C.

Vorig jaar werd het debuut van het Ierse groepje Fontaines D.C. haast tot moes geprezen. Op A Hero’s Death klautert het vijftal beduusd van zijn voetstuk af.

Twijfel, menen we eens ergens te hebben gelezen, is als een gefrituurde hap: niet per se ongezond. Het moet zijn dat Grian Chatten soms ook het betere damesblad ter hand neemt. Want al tijdens de plechtige eerste beluistering van eersteling Dogrel liet de zanger zichzelf toe te denken dat hij misschien nooit meer beter zou kunnen. Ter plekke en binnen de 39’54” welde een tekst in hem op: die van A Hero’s Death.

Chattens profetische angst en acute vervreemding slopen in de loop van het ultrahectische 2019 effectief in de groepsrangen. Het Dublinse vijftal voelde hoe onder alle idolatrie en druk een balans doorsloeg, en greep intuïtief in. No way dat het nog met romantische karakertekeningen en stedelijke observaties van Dublin zou uitpakken, of die woorden weer zou schragen met luide rock-‘n-postpunkbranie.

A Hero’s Death is aldus een introspectievere, ogenschijnlijk mismoedige plaat. De lawaaierige momenten zijn schaarser, en ze slaan ook een andere toon aan: niet langer ‘kom maar op’, veeleer ‘laat maar zitten’. Chatten onderstreept de doorstane verveling en leegte van het tourleven door zinnen zo vaak te herhalen – ‘love is the main thing’ hier, ‘life ain’t always empty’ wel dertig keer ginder – dat hij de betekenis ervan doet kantelen.

Duidelijk is dat de groep alle mogelijke valkuilen voor de Belangrijke Tweede wilde vermijden. Een in LA opgenomen versie werd te gepolijst bevonden, dus begon het werk in een Londense studio van voren af aan. Songs die vlot het stadioncachet van U2 of Oasis hadden kunnen krijgen (zoals het titelnummer met zijn Strokes-riff en papapa-koortjes, of het van een wervende drums- en gitaarruggegraat voorziene I Was Not Born) houden de kin stug tegen de borstkas.

Ook A Lucid Dream, barse psychedelica zoals vergeten groepjes à la The Telescopes die ooit uitzweetten, vraagt niet bepaald waar de handjes blijven. Verder rinkelt er sombere rockabilly in Love Is the Main Thing en het sarcastische Living in America, waarin een bliksemende twanggitaar telkens de donkere hoeken verlicht.

Nog het meest verrassen een rist de hand over eigen boezem strijkende nummers die You Said, Sunny of Oh Such a Spring heten. Je hoort violen, canonzang, in nostalgie gedrenkte melodietjes maar vooral: een groep die uit haar korset losscheurt nog voor dat kon worden aangesnoerd. Waardoor u de titel van afsluiter No dus in feite als yes! mag interpreteren. Lepe lads.