Albumrecensie ‘Mark Kozelek Sings Christmas Carols’: kerstplaat uit onverwachte hoek

Mark Kozelek © .

Elk jaar valt er wel een kerstplaat uit totaal onvermoede hoek te scoren. In afwachting van de inbreng van Cannibal Corpse stapt dit seizoen Mark Kozelek naar voren. Juist, hij die onlangs de oorlog verklaarde aan The War on Drugs.

Al had dat laatste natuurlijk bij een banaal fait divers moeten blijven. Kozelek, de chronisch neerslachtige Amerikaanse singer-songwriter (vroeger in Red House Painters, nu Sun Kil Moon), uitte afgelopen september op het Ottowa Folk Festival zijn ongenoegen over hoe The War on Drugs op een naburig podium zijn set overstemde met – citaat – ’that beer commercial lead guitar shit’ . Geluidsinterferentie is een pest, doe de man een lol. Maar om in de weken daarop nog meer modder te gooien en zelfs de zogenaamd sarcastische song War on Drugs: Suck My Cock te plegen?

Neen, dan is zelfs een kerstplaat als artistieke bezigheid geloofwaardiger. Al rijst daarbij de gerede vraag of Kozelek de populaire muziek daarmee een even (middel)grote dienst bewijst als met de rest van zijn discografie. Het antwoord luidt: ja, gesteld dat u er wat extra goede wil voor kunt opbrengen. Maar dat mag in dagen van de broeksriem eraf, de zwarte portemonnee open en de kritische lat omlaag geen probleem stellen.

Een kwalijke collectie kerstsongs is dit niet. Alleen al dankzij de versie van Christmas Time

s Here , in 1965 geschreven voor een animatiespecial met stripfiguur Charlie Brown en sindsdien vereeuwigd door iedereen van Diana Krall tot Steve Vai. Die bevat namelijk een ‘biecht’ waarin u vooral op de tongue in cheek moet letten: volgens Kozelek maakt de eindejaarsperiode hem – het is toch niet waar, zeker – nogal neerslachtig. Eveneens een zeer terechte inclusie is 2000 Miles van The Pretenders, zo’n indirect kerstlied waarin wel de sfeer, maar niet de schmalz in witte vlokken naar beneden dwarrelt. En ook in I Believe in Father Christmas (van progrockmiljonair Greg Lake) levert Kozeleks typische aanpak – zacht klaaglijke zang en tokkelgitaar – een meerwaarde op.

In traditionals zoals Silent Night , Oh Christmas Tree en God Rest Ye Merry, Gentlemen beperkt de mopperende treurwilg er zich dan weer droogweg toe de plaattitel waar te maken: zingen, klaar. Iets te makkelijk maakt hij er zich ook vanaf in het jazzy The Christmas Song , dat op de valreep nochtans wat welkome tonale variatie biedt.

Dus? Als u dan toch een met breekbare ballen behangen stuk den in huis haalt, kunt u net zo goed all the way gaan. Sings Christmas Carols dus gewoon draaien na de al langer beschikbare kerstplaten van ander onverdacht volk als Bob Dylan, Sufjan Stevens, Low en Aimee Mann. Alleen nú kan het geen kwaad.

Kurt Blondeel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content