Twee jaar nadat Josh Tillman, alias Father John Misty, op existentiële wijze authenticiteit en identiteit aan de kaak stelde op Fear Fun, is het de beurt aan de liefde. Vaderlandsliefde en liefde voor (een) vrouw(en).
Father John Misty
I Love You, Honeybear
rock / pop
Bella Union
Had u vorig jaar ook de mond vol van Future Islands? Zat de talkshow van David Letterman er voor iets tussen? Voor wie 2014 doorbracht in een Chinese koolmijn: de beelden van frontman Samuel T. Herring die met z’n geblokte lijf en loodgieterskop een ongemakkelijk, bronstig bijtrekpasdansje uitvoert, gingen toen de wereld rond en vormden de blitse start van een hype.
Wat een pech voor Father John Misty. Zijn bezoek aan Letterman, twee weken ná Future Islands, deed Twitter niet ontploffen en inspireerde geen 1001 memes. En hij had het nog zo mooi uitgedacht. De song in kwestie, Bored in the USA, is een striemende – zij het in een metafysische, constructivistische stijlfiguur neergeschreven, als pianoballade vermomde – aanklacht tegen de dominantie van de entertainmentcultuur.
Oké, u begrijpt waarom Father John Misty niet de meest virale artiest van 2014 geworden is, maar het moment waarop Josh Tillman zijn piano (hou die trouwens goed in de gaten) beklimt en vervolgens geknield en met uitgestreken gezicht ‘Save me, white Jesus!’ ten hemel richt, is het bekijken waard. En dan moet de lachband nog komen.
Humor en popmuziek is, net zoals satire en religie, een heikele verbintenis. Tel daar een queeste naar eerlijke romantiek en een subversief brein bij, en besef dat Father John Misty op I Love You, Honeybear voor zichzelf een erg slappe koord heeft gespannen. Maar dansen doet hij, hoog boven de grens tussen kitsch en klasse, tussen orkestrale pop en countryrock, tussen folk en fuck you, tussen pose en poëzie. ‘People are boring / But you’re something else, that I can’t explain / Here, take my last name’, zingt Tillman in Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins). Op de achtergrond smeert een Mexicaans orkestje stroop op de blutsen. Liefde is een slagveld, jawel, en voor de slechte verstaanders, het centrale thema op I Love You, Honeybear. Neem die melige titel met een berg zout. Muzikaal is het een ode aan de grandeur van LA zoals Harry Nilsson en Randy Newman die verpakten in arrangementen met een strik rond. Trojaanse paarden zijn het, door Tillman, aangewend om de soms bikkelharde maar nooit bittere liefdesliedjes naar binnen te smokkelen.
‘Maybe love is just an economy based on resource scarcity / But what I fail to see is what that’s got to do / With you and me’. Over één belangrijk ding mag Josh Tillman gerust zijn: niemand zal hem ooit per abuis voor James Blunt aanzien.
