Believe the hype: Lukas Dhonts Close, over de vriendschap tussen twee jonge jongens, is een van de mooiste en gevoeligste films van het jaar.
Dat Close dit jaar de Grand Prix won in Cannes, een eer die een Vlaamse film nooit eerder te beurt viel. Dat hij drie weken geleden Film Fest Gent opende, en ook daar voor vakkundig in reepjes gescheurde harten zorgde. En dat hij de Belgische hoop is op een Oscartriomf, wat de Amerikaanse vakbladen niet eens als onrealistisch beschouwen. Dat alles weet u inmiddels wel, maar weet ook dat al die lofzangen voor Lukas Dhonts tweede langspeler geen spat overdreven zijn.
Wie zijn debuut Girl, over een ballerina die in het verkeerde lichaam is geboren, heeft gezien – en dat waren in België alleen al dik 360.000 mensen – weet waaraan hij zich mag verwachten: aan een tactiele en sensueel gefilmde brok cinema, een die zijn verhaal over vriendschap en verantwoordelijkheid tot de pure essentie herleidt, maar de verwarring, de euforie en de pijn die met adolescentie gepaard gaan perfect weet te capteren.
Dit keer zoomt Dhont in op Léo (Eden Dambrine) en Rémi (Gustav De Waele), beiden dertien en beste vrienden, zowel op als naast school. Tenminste: tot klasgenootjes lacherig beginnen te doen over hun onafscheidelijke band en vooral bij Léo de onzekerheid toeslaat.
Wat begint als een zomerse rêverie over jongens die hun gevoelens voor elkaar nog niet eens een naam kunnen geven, muteert tot een turbulente, door ontluikende hormonen en dwingende rollenpatronen voortgestuwde trip door de jungle van de middelbare school. En dat met alle dramatische consequenties van dien.
Welke dat precies zijn, moet u vooral zelf ontdekken. Net als Laura Wandel je in Un monde op kinderhoogte de leefwereld van beproefde, prille tieners in zoog met energieke camerabewegingen en een precies geritmeerde montage, zo weet ook Dhont je de onrustige pols van Léo en Rémi te doen voelen. Het is alsof de buitenwereld slechts een decor is, en de volwassenen die erin rondlopen (bijrollen voor onder meer Kevin Janssens en Emilie Dequenne) hooguit figuranten zijn. Tenminste: tot diezelfde buitenwereld hun idylle brutaal doorprikt.
Jongenskamers baden in goudgeel licht, travellings doorkruisen kleurrijke bloemenvelden, een fietsrit wordt een extatische vlucht, een ijshockeytraining een driloefening in opgelegde mannelijkheid: het is een simpele symboliek, als een kruisbestuiving van Terrence Malick en de Dardennes, aangevuld met een vleugje Stand by Me. Maar net als het pijnlijk intieme Girl is ook Close een hartverscheurende coming-of-agefilm die het van subtiele gestes, onthullende blikken en kleine vignetten – op school, in de bloemenkwekerij, op de ijshockeypiste – moet hebben in plaats van doorwrochte dialogen.
Het is minimalistisch melodrama met maximaal emotioneel effect, en met prachtig camerawerk van Frank van den Eeden en een sensitieve montage van Alain Dessauvage, die ook al meewerkten aan Girl. Bovendien toont Dhont zich ook nu een acteursregisseur par excellence, die zijn jonge, onervaren hoofdrolspelers met evenveel naturel als liefde laat spelen.
Samengevat: een parel van een film die aards, rauw, sensueel en dromerig is tegelijk, die met zwier en finesse van licht naar donker gaat, en terug. En die alle accolades dan ook dubbel en dik verdient. En de Oscar gaat naar?
Close
Dhont dacht er aanvankelijk aan om de film ‘We Two Boys Together Clinging’ te noemen, naar het gelijknamige schilderij van popartkunstenaar David Hockney, dat op zijn beurt geïnspireerd was op een gedicht van Walt Whitman, over de nabijheid tussen twee jongens.
Deels geïnspireerd op Deep Secrets (2013) van de Amerikaanse professor psychologie Niobe Way. Die volgde 100 jongens tussen 13 en 18 en merkte dat die, naarmate ze ouder werden, almaar terughoudender werden ten aanzien van hun mannelijke vrienden en in het delen van hun emoties. Dhont: ‘Dat boek heeft me geholpen om in te zien dat ik als jonge gay niet de enige was die moeite had met vriendschap en intimiteit.’
Eden Dambrine, de blonde knul die Léo vertolkt, zit op dezelfde Antwerpse balletschool als Victor Polster, die in Girl de ballerina met het verkeerde lichaam incarneerde. Dhont sprak Dambrine nochtans toevallig aan op de trein. Hij vond zijn expressieve gezicht perfect passen bij het personage van Léo.
Al verkocht aan meer dan 100 landen. In de States zal Close verdeeld worden door A24, het onafhankelijke productie- en distributiebedrijf dat eerder scoorde met films van Barry Jenkins (Moonlight), Andrea Arnold (American Honey), Robert Eggers (The Lighthouse) en co., wat de kansen op Oscarnominaties aanzienlijk verhoogt.
De allerlaatste filmproductie van Dirk Impens, die ook al Dhonts succesvolle debuut Girl produceerde en alle Vlaamse films van Felix van Groeningen. Coproducent is Michiel Dhont, de jongere broer van Lukas, met wie hij inmiddels een eigen bedrijf heeft opgericht en voortaan zijn projecten zal ontwikkelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
