Review: Sleeping Beauty

Fascinerend, frustrerend en finaal onbevredigend. Ziedaar het strenge maar immer rechtvaardige oordeel over het regiedebuut van de Australische Julia Leigh, ‘Sleeping Beauty’.

Fascinerend, frustrerend en finaal onbevredigend. Ziedaar het strenge maar immer rechtvaardige oordeel over het regiedebuut van de Australische Julia Leigh, een bevreemdende en erotische bewerking van het sprookje van de Schone Slaapster geproduceerd door Jane Campion. Lijdend voorwerp en object van begeerte met dienst is Emily Browning, het mooie, roodharige honneponnetje dat eerder dit jaar ook al te zien was in het actiegedrocht Sucker Punch. Droeg ze daarin ook al relatief weinig kleren dan beperkt ze zich hier tot lingerie en haar fraai gesculpteerde adamskostuum, als de nymfomane studente die bijklust als luxehoertje.

Een realistisch portret over vrijwillige tienerprostitutie hoef je niet te verwachten; wel een glaciaal vormgegeven en volstrekt antirealistische trip langs Eros en Thanatos, alsof de broers Grimm door David Lynch worden verfilmd terwijl die iets te vaak naar Luis Bunuels Belle de Jour heeft gekeken. Alleen jammer dat Leigh halverwege verstrikt raakt in haar bizarre sadomasochistische fantasie, geen leven in haar sprookjesfiguren weet te blazen en net iets te veel naar slechte siliconensoftporno op VT4 heeft zitten kijken. Ouch!

Dave Mestdach