Na de meditatieve parels Shara en The Mourning Forest was het beslist uitkijken naar de nieuwe film van de Japanse Naomi Kawase. Helaas lost ze de verwachtingen niet in.
Na de meditatieve parels Shara en The Mourning Forest was het beslist uitkijken naar de nieuwe film van de Japanse Naomi Kawase. Helaas lost ze de verwachtingen niet in met deze poëtische maar vooral amorfe mijmering over een kinderloos koppel veertigers dat de eigen familiegeschiedenis induikt. Dagdagelijkse gesprekken met hun ouders worden afgewisseld met fraaie natuurbeelden en flashbacks van hun grootvader die op zijn 25ste omkwam tijdens de tweede wereldoorlog.
Zoals steeds gaat van Kawase’s handbewogen, impressionistische stijl een bedwelmend sfeertje uit, al mist de film een rode draad en blijft de thematiek van gebroken families en illusies bijgevolg zweven in het ijle niets. Een melancholisch melodrama dat soms doet denken aan Still Walking en Poetry, maar dan zonder de narratieve richting, emotionele punch en poëtische daadkracht.
Dave Mestdach
