Recensie ‘The Selfish Giant’: Aangrijpend

Twee schelmen stelen ijzerwaren – én je hart – in Clio Barnards aangrijpende sociale sprookje The Selfish Giant.

Termen als ‘sociaal-realisme’ en ‘onderklassekroniek’ doen de meesten niet meteen Ben-Hurgewijs naar de bioscoop snellen. Maar make no mistake: Clio Barnards tweede langspeler is een van de aangrijpendste en meest bruisende brokken cinema die dit jaar in de zalen zullen komen – en ook hier zit er zelfs een spannende race met paard en kar in.

Wat er nog in zit; is een groot, warm en energiek kloppend hart voor de twee schelmen van dienst. Dat zijn Arbor en Swifty, twee tieners uit de volkswijken van het Engelse Bradford die na een zoveelste relletje van school worden gestuurd en dan maar als scrappers aan de slag gaan bij een schroothandelaar die er niet veel scrupules op na houdt.

Barnard baseerde zich losjes op Oscar Wildes gelijknamige, laat-negentiende-eeuwse sprookje over een inhalige reus die kinderen uitbuit, maar liet zich evengoed inspireren door Kes van Ken Loach, Ladri di biciclette van Vittorio De Sica, de uppercuts van de broers Dardenne en vooral: de working class hero’s uit de Bradford estates.

Onder de grimmige, roestkleurige, uit de losse pols geschoten en koortsig gemonteerde bovenlaag schuilt dan ook een universeel sprookje over liefde, trots, familie en vriendschap, met aandoenlijk naturel gemend door twee deugnieten die niet alleen allerlei metalen spullen maar ook langzaam je hart jatten. Een kleine, onbaatzuchtige gigant van een coming-of-agefilm, terecht laureaat van het jongste Film Fest Gent en zowel aan deze als gene zijde van het Kanaal bedolven onder de jubelrecensies. Ay-up, mate!

Dave Mestdach