Recensie Skyfall: Stijlvolle joyride

De nieuwe James Bond-film Skyfall is een stijlvolle joyride met respect voor 007’s verleden en oog voor diens toekomst, maar de moeder aller Bond-films, it ain’t.

Skyfall ***

Sam Mendes met Daniel Craig, Javier Bardem, Judi Dench, Naomi Harris, Bérénice Marlohe

De beste Bond ooit, 007 terug in topvorm… Om de drie, vier jaar weerklinkt precies hetzelfde promoliedje, met – dum-dum-dum-dum-d-d-d-dum-dum-dum-dum – de legendarische Bond tune op de achtergrond. Met het 23e Bondavontuur Skyfall is dat niet anders, en weer zijn de superlatieven het gevolg van te veel martini’s. Of Heinekens, om mee te gaan met de huidige merchandising.

Niet dat Skyfall een zwakke Bond is. Zeer integendeel zelfs. Alleen is de Bondformule zo dwingend – met zijn schurken, babes, stunts, oneliners, exotische set pieces en andere conventies – dat alle films bastaarden van dezelfde oermoeder zijn, de een al wat geestiger, spannender of beter geregisseerd dan de ander.

Wat dat laatste betreft, scoort Skyfall – waarin de Britse geheime dienst wordt aangevallen door cyberterrorist en spook uit M’s verleden Raoul Silva – gelukkig stukken beter dan de hyperkinetische voorganger Quantum of Solace. Dat is te danken aan Brits stilist Sam Mendes, die het spionageverhaal rechtlijnig houdt en ademruimte geeft aan de personages die in mondo Bond meestal slechts plotpionnen zijn.

Daardoor krijgt Bonds bazin M – die intern onder vuur komt te liggen wanneer een lijst van geheim agenten dreigt te lekken op het internet – voor het eerst een breekbaar gezicht. En ook over Bond zelf, die mysterieuze, monolithische macho, worden op het einde zowaar (te veel?) privégegevens gelost. Bovendien is er met Silva (Bardem met blonde pruik) eindelijk nog eens een heuglijke slechterik te spotten, met een traumatisch verleden en – zo hoort het – een boosaardige grijns en bulderlach.

Daarenboven heeft Mendes, die zijn vaste cameraman Roger Deakins en huiscomponist Thomas Newman mee aan boord bracht, de Bondcataloog grondig bestudeerd. Met zijn hackers, Chinese hotspots, koele designinterieurs en digitale retouches mag Skyfall dan een product van de YouTube-generatie zijn; er passeren nogal wat knipogen naar Bonds vroegere avonturen de revue. Zo is gadgetmeester Q terug met een jong en nerdy gezicht en wordt zelfs de grijze Aston Martin DB5 uit Goldfinger uit de garagebox gehaald.

Het resultaat is een dramatisch doorvoede, stijlrijke maar wat schizofrene mix van old school Bond, hedendaagse Bond en revisionistische Bond. Alleen maakt dat van Skyfall daarom nog geen klassieke Bond. Dat Mendes meer een karakter- dan een actieregisseur is, is er bij momenten duidelijk aan te zien.

De proloog – waarin 007 met de motor een schurk achtervolgt op de daken van de Grote Bazaar in Istanbul, vervolgens op een trein springt en neergeknald wordt door zijn eigen field agent Eve – is nog heerlijk energiek, maar andere show stoppers, zoals de aanslag in de Londense tube, missen hun doel. Bovendien is het een understatement om te stellen dat er aan de Franse bondgirl Bérénice Marlohe géén grote actrice verloren is gegaan. Of wilde Mendes ook daarmee knipogen naar Bonds nooit om kitsch, camp en fout vrouwvolk verlegen zittende verleden?

Eindscore: Een 007 op tien.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content