Recensie: Post Tenebras Lux

‘Post Tenebras Lux’ van de metafysische Mexicaan Carlos Reygadas: diepzinnige, Dreyeriaanse auteurscinema volgens de één, Pseudointellectuele bullshit volgens de ander.

Na zijn meesterlijke parabel ‘Stellet Licht’ wilde Carlos Reygadas een heel persoonlijke en puur instinctieve film maken, en de metafysische Mexicaan hield – tot bewondering van enkelen en afgrijzen van velen – duidelijk woord. In zijn vierde langspeler zapt Reygadas door het leven van een jong gezin dat met zijn twee kinderen een villa betrekt op het ruwe, met anamorfiserende lenzen gevatte Mexicaanse platteland.

Tussen de huis-, tuin- en keukentaferelen met vader, moeder en kids gooit Reygadas er ook nog een crimineel subplot, een bezoek aan een ranzige seksclub en beelden van een Britse rugbymatch tegenaan, al is hij wellicht de enige die in zijn associatieve stroom aan taferelen enige logica ziet. Wat wonderwel lukte in ‘Japon’ of ‘Stellet Licht’ – een metafilm maken die je langzaam bij het nekvel grijpt – draait dit keer dan ook op een hyperpretentieuze mislukking uit.

Bovendien maakt Reygadas het zijn criticasters wel heel erg makkelijk door zijn weliswaar wondermooi gefilmde (met beelden die ingesmeerd lijken met vaseline) maar compleet hermetische filmgedicht te stropen van alle humor, er een Cronenbergiaanse onthoofdingscène in te stoppen, plus – de mezcal was duidelijk van uitstekende kwaliteit – een digitale duivel met hoorns en zwiepstaart.

‘Diepzinnige, Dreyeriaanse auteurscinema’, volgens de één. ‘Pseudointellectuele bullshit’, volgens de ander. Een beetje van beide volgens uw lichtelijk verwarde dienaar.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content