Recensie ‘Night Moves’

Kelly Reichardt gaat zowaar de suspensetoer op met Night Moves, een uitgebeende psychothriller met Jesse Eisenberg als ecoterrorist.

Stilte, natuur, subtiliteit en (morele) ambiguïteit zijn nog steeds alomtegenwoordig in Kelly Reichardts Night Moves, ook al is het haar meest conventionele, narratief gedreven en zowaar zelfs in thrillerformaat gegoten film tot nu toe. Daarin zoomt de maakster van Old Joy, Wendy & Lucy en Meek’s Cutoff in haar gekende, tactiel observerende stijl in op drie radicale ecomilitanten die een dam opblazen uit protest tegen het misbruik van het milieu.

Het eerste uur is gewijd aan de voorbereiding en de uitvoering van hun aanslag, inclusief nachtelijke raid met tikkende bom. Het tweede deel focust op de morele spanning binnenin, waardoor Night Moves algauw een Amerikaanse independentversie van Dostojevski’s Misdaad en Straf lijkt.

‘Hoe ver kun je in je engagement gaan?’ en ‘waar verglijdt verantwoordelijkheid in blind fanatisme?’ zijn namelijk de pertinente vragen die Reichardt zich stelt. Maar dan niet door sloganeske poses aan te nemen of van het ene thrillermoment naar de andere emotionele crisis te zappen; wel door consequent te focussen op het mentale parcours van één enkel personage – vertolkt door The Social Network-revelatie Jesse Eisenberg – dat meer zucht en staart dan praat of schreeuwt.

Niet zo subtiel, vormelijk radicaal en bedwelmend als de prachtige neowestern Meek’s Cutoff; wel nog altijd een geduldig, gelaagd en lichtjes desoriënterend suspensedrama waarin Reichardt haar less is more esthetiek trouw blijft.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content