Recensie: Marley
De documentaire ‘Marley’ van Kevin MacDonald is een rijkelijk gestoffeerde biografie over Bob Marley, de reggaelegende die in 1981 aan kanker overleed maar wiens muziek en boodschap nog steeds very much alive and kicking zijn.
Een documentaire om een vette spliff bij te paffen is deze 150 minuten durende, rijkelijk gestoffeerde biografie over Bob Marley, de reggaelegende die in 1981 aan kanker overleed maar wiens muziek en boodschap nog steeds very much alive and kicking zijn. Hoe de kleine Robert het als halfbloed – zijn vader was een blanke kolonist – hard te verduren kreeg in de achterbuurten van Kingston, Jamaica. Hoe hij met zijn Wailers midden jaren zestig zijn offensief op de westerse hitparades begon. Hoe hij al weed paffend het rastafari geloof predikte en uitgroeide tot een politiek icoon, de Che Guevara van de zwarte muziek.
Kevin MacDonald – de Schotse maker van ondermeer de Idi Amin-biopic The Last King of Scotland en de survivaldocu Touching the Void – laat geen aspect van de King of Reggae onbelicht. Ook zijn liederlijke levenswandel – Bob liet onder het motto No Woman, No Cry elf kinderen bij zeven verschillende vrouwen na – of zijn opportunistische carrièrekeuzes passeren de kleurrijke, funky revue, met getuigenissen van vrouw Rita Marley, zoon Ziggy, de laatste originele Wailer Bunny Livingston, Island-platenbaas Chris Blackwell, dubkoning Lee Scratch Perry en zo ongeveer iedereen die ooit iets in het korte maar turbulente leven van Bob betekende. Zowel Marley-connaisseurs als -leken zullen dan ook beslist iets opsteken van deze muziekdocumentaire waarvan het verteltempo – zoals steeds bij MacDonald – gelukkig een stuk hoger ligt dan de gemiddelde, heerlijk relaxte reggaebeat. Jah-man!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier