Recensie ‘Lucifer’ van Gust Van den Berghe, ’s lands avontuurlijkste filmregisseur
Met zijn nieuwe film vervolledigt Brusselaar Gust Van den Berghe een triptiek over het ontwaken van het bewustzijn.
Lucifer
Gust Van den Berghe. Met Gabino Rodríguez, María Acosta, Jeronimo Soto Bravo.
Net als bij En waar de sterre bleef stille staan (2010) en Blue Bird (2011) zoekt ’s lands avontuurlijkste filmregisseur naar nieuwe vormen voor oude teksten. Deze keer viel zijn oog op een toneelstuk van Joost van den Vondel. In de film doet Lucifer tijdens zijn val naar de hel een Mexicaans dorpje nabij een jonge vulkaan aan. Nadat hij een oude schavuit van zijn geveinsde verlamming heeft genezen, wordt hij er beschouwd als de langverwachte reddende engel. Voor een preek of blasfemische provocatie hoeft u daarbij niet bang te zijn.
Dit is geen briljante, wel een interessante, humoristische poging om het stof van beproefde allegorieën en symbolen te blazen. De inspiratie kwam daarbij meer uit de kunst- dan uit de filmgeschiedenis. De cirkelvormige beelden komen alleen op grote bioscoopschermen volledig tot hun recht.
Het handvol tableaus in een cirkel zonder einde of begin is vreemd genoeg het minst gekunsteld en redt het lijzigste paneel van het drieluik. De ambitieuze Van den Berghe heeft gegokt en gelijkgespeeld.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier