Recensie: Kaboom
Met Kaboom rekent regisseur Gregg Araki af met de noughties, de eerste tien jaar van het nieuwe millenium waarin elke context voor redelijkheid en maat is teloor gegaan.
Kaboom (2010) van Gregg Araki
Met Thomas Dekker, Haley Bennet, Nicole LaLiberte, Roxane Mesquida e.a.
Op de vooravond van zijn negentiende verjaardag verzeilt hij, samen met zijn sarcastische hartsvriendin Stella, op een feestje waar hij zich te goed doet aan een space cookie. Een one-night stand, een eenzame tocht naar huis, een moord onderweg: het vliegt allemaal voorbij. Smith raakt geobsedeerd door de gebeurtenissen. Wij kijken gefascineerd naar zijn verhaal, ondanks het verhaal. Want wat volgt, de mogelijkheid van het bestaan van een sekte die een nieuwe wereldorde tot stand zal brengen ten koste van de huidige, schiet werkelijk alle kanten op.
Maar Araki heeft het in de hand. Visueel zit de film op het scherp van de snee: het ideaal van de erotiek in de perfectie van de lichamen, onwaarschijnlijke analyses van de getoonde realiteit, prachtig in beeld gebracht. Wanneer er al eens iets smerigs gebeurt, zoals Stella die in een cakeje met maden bijt, dan wordt dit niet alleen ethisch maar ook visueel als een schok ervaren. Doorgaans staat het perfecte lichaam in de juiste kleding met een dromerige blik centraal.
In zijn vorige films was deze generatie nog fucked up. Nu zijn jongeren gekalmeerd, maar hun nieuwgevonden naïviteit en kwetsbaarheid maakt ze des te gevaarlijker. Araki toont ons de wereld als een opgedrongen werkelijkheid zoals we die kennen uit de populaire media en modetijdschriften. En hij maakt het ook af: de klein menselijke kantjes schuift hij naar voren waardoor ze té herkenbaar worden. Modellen waren nog nooit zo mooi.
Het is dus niet dit visuele vernuft wat ons meesleurt in de film, maar de absolute liefde die de regisseur voelt voor zijn personages. Hoe krankzinnig gedachtes of bruusk gecreëerde situaties ook mogen zijn, je voelt de empathie die Araki meegeeft aan elke handeling en aan elk woord. Hij creëert bizarre romantiek waarbij de liefde niet ingebeeld is, maar de verbeelding vorm geeft aan de liefde.
Goed, er is een overdaad aan seks, maar het plezier dat hij zijn personages gunt, serveert hij ook aan de toeschouwers.
Met Kaboom rekent Gregg Araki af met de noughties, de eerste tien jaar van het nieuwe millenium waarin elke context voor redelijkheid en maat is teloor gegaan. Doordat hij een veelvoud aan stijlen hanteert (komedie, thriller, horror, teenmovie lopen in elkaar over) ontstaat er bij de toeschouwer vaak een gevoel van verbijstering. Is dit ernstig? De film is doordrongen van een donkere sfeer van paranoia, die ons maar niet bereikt. We lachen het weg.
De film kan alleen maar eindigen zoals hij dat doet en er bestaat geen toepasselijkere titel. Want de regisseur heeft geen boodschap meer, er is enkel nog vorm. Het resultaat is tegelijk schitterend en pijnlijk gênant.Wat er zich voor ons ogen afspeelt is waanzin, onwaarschijnlijk grappige en triestige waanzin.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Bram De Sutter
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier