Regisseur Alfonso Cuarón schiet Sandra Bullock de ruimte in, maar dat is niet de hoofdreden waarom zijn sf-thriller Gravity applaus verdient.
Gravity **** Alfonso Cuarón met Sandra Bullock, George Clooney, Ed Harris
In Amerika kwamen de critici superlatieven te kort om te beschrijven hoe goed Gravity wel is en ook aan de box office zorgde de film voor een bescheiden big bang, maar voor één keer is het trans-Atlantische enthousiasme terecht. Of toch grotendeels. Niet dat Alfonso Cuaróns ruimteavontuur even intellectueel stimulerend is als 2001: A Space Odyssey, Stalker of Blade Runner. Het is met zijn vloeiende cameravoering en adembenemende special effects vooral visueel een zinnenprikkelende ervaring en ook qua pure popcornfun doet deze survivalthriller op 385 kilometer boven de aarde je anderhalf uur naar zuurstof happen.
Zoals gezegd hoef je geen raketgeleerde zijn om het gewichtsloze verhaaltje te volgen. Dat gaat over twee astronauten – Sandra Bullock en George Clooney – die in opdracht van de NASA herstellingswerken uitvoeren aan de Hubbletelescoop. Wat op het eerste oog een routineklus lijkt, ontaardt al gauw in een nijpende overlevingstocht. Beiden komen namelijk in een storm van ruimtepuin terecht, waarop hun apparatuur het begeeft, de communicatie met Houston uitvalt en ze louter op zichzelf aangewezen zijn om van het ene geteisterde ruimtestation naar het andere te zweven en te harken, in de alsmaar futielere hoop alsnog veilig terug in de schoot van moeder Aarde te landen.
Klik met andere woorden je gordels vast voor een soort Donkey Kong in space, gelukkig niet met een ordinaire studiofilmer als missieleider maar wel Alfonso Cuarón, de Mexicaan achter Y Tu Mamá También (2001), Children of Men (2006) en ook wel de derde Harry Potter (2004). Vier jaar lang waren Cuarón en zijn vaste cameratovenaar Emmanuel Lubezki met green screens en live-action-3D in de weer om van Gravity de moeder aller spacetrips te maken. En het moet gezegd: er zijn maar weinig films – ook niet die epische draak van James Cameron met die blauwe reuzenmurfen – die je op zo’n (foto)realistische manier in een baan rond de aarde katapulteren. Vooral de beginsequensen zijn indrukwekkend, met als openingsshot een in verpletterende stilte badende zoom-out van de blauwe planeet en als openingsscène een naadloos digitaal aaneengelast, ononderbroken shot van dik vijftien minuten. Of hoe Cuarón zijn voorliefde voor long takes en zin voor ruimte, sfeer en milieu zelfs probleemloos mee aan boord van een studiospektakel weet te beamen.
Dat het tweede deel – waarin Bullock de obligatoire emomomenten krijgt en mag sakkeren over haar troosteloze aardse bestaan terwijl de brokstukken rond haar ruimtehelm vliegen – niet altijd op hetzelfde ijle niveau zit als het eerste; of dat de climax toch weer crasht op planeet Hollywood en alle heldenclichés en cliffhangers die in die biotoop te vinden zijn, het zijn de enige minpunten die je kunt bedenken. Het ritme zit goed, de suspense blijft domineren op het sentiment, de cameracapriolen zijn duizelingwekkend en de special effects state of the art. Dat maakt van Gravity 3D nog geen meesterwerk maar toch op zijn minst een hoogst onderhoudende en technisch superieure survivaltrip tussen de Hollywood- en andere sterren maakt.
Houston, we don’t have a problem. At least not a major one. Dave Mestdach
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier