Recensie: Chappie

Neill Blomkamp gooit actie, scifi en satire door de B-filmblender met Chappie, een robot tussen mens en machine.

Na District 9 (2009) en Elysium (2013) trekt de Zuid-Afrikaanse scifi-nerd Neill Blomkamp nog maar eens in guerrillastijl richting nabije toekomst, deze keer in het kielzog van RoboCop (Paul Verhoeven, 1987) en A.I. (Steven Spielberg, 2001) en met – mounnie worrie nie – het hippe white trash-popduo van Die Antwoord in de cybertruck. Plaats van afspraak: de mean streets van Johannesburg, die met harde metalen hand worden schoongeveegd door politierobots.

Tenminste: tot een van die tuigen door een bende drugsdealers wordt gestolen en de ontvoerde ontwerper verplicht wordt het ding opnieuw te programmeren tot de ultieme gangsta. Helaas blijkt Chappie, zoals de robot door zijn criminele ‘adoptieouders’ (Yolandi en Ninja van Die Antwoord) wordt gedoopt, zo geavanceerd dat hij aanvankelijk denkt en handelt als een kind, met alle opvoedkundige en morele issues van dien.

Wat volgt, is de obligate clash tussen nature en nurture, tussen mens en machine, maar verwacht daarom nog geen kubrickiaanse bespiegeling over de gevaren van artificiële intelligentie. De morele en politieke vragen vormen hooguit een schaamlapje voor een portie mild satirische fun en vooral: voor de nodige viriele, digitaal gepimpte actie, met generische bijrollen voor Sigourney Weaver als corporate bitch en Hugh Jackman met nektapijt als eindvijand.

Dat Blomkamp zijn innerlijke Paul Verhoeven 2.0 de vrije loop laat, is duidelijk. En net als in District 9 ligt het tempo hoog en spat het trashy B-filmplezier er bij vlagen vanaf, met prima special effects die je Chappies blutsen en builen doen voelen. Alleen mikt de humor vaak nog jonger dan Chappies mentale leeftijd, lijkt er voor Yolandi en Ninja niet meteen een carrière a la Bogart en Bacall weggelegd en belandt Blomkamp, hoe kranig hij ook wrikt en wroet, op het einde alsnog in Michael Bay-territorium. Geestig, voor zolang het duurt.