Radicale vertelstijlen

Op het filmfestival van Gent laten de films met een radicale beeldesthetiek en vertelstijl een diepe indruk na.

Tabu

‘Kid’ van Fien Troch liet met zijn eigenzinnige esthetiek een verpletterende indruk na. De Portugese filmmaker Miguel Gomes deelt met Troch een voorliefde voor statische en vaste camerastandpunten. Alsook het gebruik van lang aangehouden shots. Gomes is een cinefiel en een grote fan van het oeuvre van de Duitse cineast F.W. Murneau. Hij koos bijgevolg voor een 1.33 beeldformaat (het 4/3 beeldformaat van -onder meer- de stille film) en filmde in zwart wit.

Het verhaal samenvatten heeft weinig zin. Voor Gomes is de story bijzaak. Dit origineel verteld liefdesdrama opent met beelden van een ontdekkingsreiziger in Afrika. Je hebt de indruk naar archiefbeelden uit de jaren stillekes te kijken. De ontdekkingsreiziger staat symbool voor de avonturier. Maar tevens voor de koloniaal. Een land kun/kon je koloniseren. Maar hoe zit het met het koloniseren van een man of vrouw? Is liefde ook een vorm van koloniseren lijkt Gomes zich af te vragen.

Hij deelt zijn film vervolgens op in twee delen: ‘A Lost Paradise’ en ‘Paradise’. Het eerste deel situeert zich in Lissabon. Het tweede hoofdstuk in Afrika. In beide delen staat een vrouw centraal, haar overspel en haar passie. Tabu is in essentie een love story met een flash back structuur. Origineel? Take our word for it! Gomes’ aparte manier van vertellen is indrukwekkend. Zijn radicaal afzweren van de traditionele vertelstijl en verhaalconstructie hypnotiseert. Hij etaleert tevens spelenderwijs en met gevoel voor humor zijn cinefiele bagage. Benieuwd of hij ook de jury kan bekoren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

After Lucia
Dit pakkend drama zit niet in competitie maar is een van de strafste films die we de afgelopen dagen hebben gezien. Een vader verhuist na de dood van zijn echtgenote met zijn dochter naar Mexico City. Hij is een bekende chef en wil een restaurant openen. Alejandra probeert op haar nieuwe school vrienden te maken. Tot het moment dat ze op een feestje de liefde bedrijft met een van haar klasgenoten. De dag erop staat de film op het internet en wordt Ale het mikpunt van pesterijen en vernederingen.

De regisseur Michael Franco drukt zich uit in lang aangehouden statische shots. Steeds vanuit een vast camerastandpunt. Zijn trage opbouw neemt u langzaam maar zeker mee in de leefwereld van papa en dochter. Alsook in de verlangens en pleziertjes van Ale’s welstellende klasgenootjes. De aanvang van de pesterijen introduceert Franco als een plotse maar allesomvattende shock. Vanaf dat moment blijft u tot de laatste letter op de eindgeneriek op de rand van uw cinemazetel geplakt.

De wreedheid in het pestgedrag van de adolescenten is stuitend. Temeer daar de pubers van mensonterende vernederingen geen punt maken. Ale ondergaat alles stoïcijns. Uit angst voor represailles? En mag je geweld met geweld terug betalen? Franco laat hierover geen twijfel bestaan. U kunt deze niet te missen film (voorlopig nog zonder Belgische verdeler) nog zien op maandag 15 oktober.




In another country
De Zuid-Koreaanse filmmaker Sang-soo Hong neemt in deze competitiefilm een loopje met de verhaalopbouw. Het startpunt wordt gegeven door een meisje dat een scenario schrijft en verhalen verzint over een Franse cineaste (rol van Isabelle Huppert) die naar een Koreaans kustdorpje afzakt. De manier waarop de verschillende verhalen worden verteld, steeds met dezelfde acteurs -sommige personages verschillen, andere blijven dezelfde, is vintage Hong.

Hong maakt een deconstructie van de dramatische structuur. Een beetje zoals Alain Resnais. ‘In another country’ doet bij vlagen denken aan diens ‘Smoking. Non smoking’. Hong volgt een vaste werkwijze. Hij vertrekt doorgaans van een bepaalde locatie (een streek, een dorp of stad) en gaat ter plaatse -vergezeld van zijn vast acteurensemble- verhalen verzinnen. Zijn script wordt de dag zelf geschreven. Zijn camerawerk is al even spontaan. Het eindresultaat is best leuk en verrassend. Alleen jammer van de spuuglelijke beeldregie. Nu ja, de locatie van de badstad is ook niet meteen een decor om lyrisch van te worden. Maar Antonioni had er gegarandeerd een stijlvolle mise-en-scène uit gekneed.




Anna Karenina
De gedoemde passionele affaire tussen Anna Karenina en graaf Vronsky werd reeds ettelijke malen geadapteerd en bewerkt. Maar wat Joe Wright uit zijn mouw schudt lijkt op een ontmoeting tussen Baz Luhrmanns ‘Moulin Rouge’ en diens ‘Romeo + Juliet’ (zonder de muzikale gedeelten) met het klassieke theater en het kostuumdrama. De som van deze delen is meer een waanzinnig somptueuze en opulente opera dan een traditionele love story.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De regisseur van ‘Atonement’, ‘Pride and Prejudice’ en ‘Hanna’ situeert zo goed als de volledige film in de artificiële decors van het theater. Er wordt vlot met props en decorstukken gezeuld en zowel de coulissen van het theater, de zitplaatsen van het publiek als het eigenlijke podium worden voortdurend veranderd en gebezigd. Tot paardenraces en treinstations toe. Allemaal bijzonder imposant. Wrights onverbloemd maniërisme is oogverblindend en niet zelden verbazingwekkend. Een absoluut feest voor het oog dus. Leuk detail: de Belg Sidi Larbi Cherkaoui verzorgde de choreografie.



Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content