Van 12 tot 23 oktober gaat het Gentse Filmfestival weer door in de Oost-Vlaamse hoofdstad. Programmadirecteur Wim De Witte blikt vooruit op het festival en op de openingsfilm La Civil, die het verhaal vertelt van een moeder die haar ontvoerde dochter uit de kluwen van een Mexicaans drugskartel probeert te redden.
Het Gentse Filmfestival is een van de weinige grote evenementen die geen jaartje hebben moeten overslaan door de pandemie. De vorige editie had een mooi plekje tussen twee lockdowns in uitgekozen, al was de aanwezigheid van covid uiteraard wel sterk voelbaar. Programmadirecteur Wim De Witte blikt vooruit op de eerste editie in het ‘nieuwe normaal’, dat uiteindelijk niet zo heel hard verschilt van het oude.
Vorig jaar zei u nog dat u ‘uw hart vasthield’ voor komende edities, omdat Corona veel filmproducties stil had gelegd. Dat leek best mee te vallen, gezien de programmatie van dit jaar.
DE WITTE: Dat is inderdaad heel goed meegevallen. Er is ondertussen natuurlijk nog een nieuwe lockdown geweest, dus misschien moet ik dit jaar weer hetzelfde zeggen (lacht). Maar dit jaar hebben we eigenlijk totaal geen problemen ondervonden met de hoeveelheid beschikbare films.
Waar we ons wel in kunnen frustreren, is dat sommige heel goede titels door de pandemie nog niet beschikbaar zijn omdat die wel vertraagd zijn en ons festival nu te vroeg valt. Daardoor ontbreken er nog een paar films die we dit jaar heel graag hadden gehad. Anderzijds was er zeker genoeg materiaal, en ook opvallend veel erg recente titels die hun première hadden op de filmfestivals van bijvoorbeeld Toronto of Venetië. Vroeger was het veel moeilijk om die recentste titels te pakken te krijgen, nu is dat veel makkelijker geworden. Ik denk dat we een mooie mix aanbieden van alles dat dit jaar op de festivals te zien was.
Vorig jaar ging er nog een uitgesproken covid-editie van het filmfestival door, dit jaar is alles weer min of meer normaal. Daar bent u vast blij mee?
DE WITTE: Daar zijn we zeker blij om, maar eigenlijk hebben we vorig jaar ook al geboft dat we tenminste door konden gaan. Ons festival viel dan echt net tussen de twee lockdowns, en achteraf gezien hebben we daarmee echt veel geluk gehad. Nu, dit jaar zijn we eigenlijk weer bij de gelukzakken, want we zijn een van de eerste die weer min of meer in de normaliteit een filmfestival kunnen organiseren.
Het is echter niet zo dat er van de coronamaatregelen helemaal niets meer te merken zal zijn. Bezoekers zullen inderdaad nauwelijks Covid Safe Tickets nodig hebben omdat de capaciteit van onze cinemazalen niet boven de vijfhonderd mensen komt. Voor bijvoorbeeld de World Soundtrack Awards zal dat echter wel nog nodig zijn, omdat we daar meer volk verwachten. Ook blijven we onze medewerkers wel vragen om een mondmasker te dragen. We besteden nog steeds zorg aan veiligheid.
Laten we het even hebben over La Civil, de openingsfilm van dit jaar. Film Fest Gent begint vaak met een maatschappelijk geëngageerde film. Zo was er bijvoorbeeld Girl over een trans meisje, Les Misérables over radicalisering en vorig jaar kon ook de kritiek op de Europese alcoholcultuur in Drunk als sociaal relevant gezien worden. Bij La Civil is dat maatschappelijke engagement er zeker ook, maar door de setting in de Mexicaanse drugskartels lijkt het op het eerste gezicht wel verder van ons bed. Vanwaar de keuze?
DE WITTE: Goh, op zich is het niet zo dat een maatschappelijk thema de eerste overweging is bij onze keuze voor openingsfilm. De afgelopen jaren probeerden we vooral een film te vinden die breed genoeg gaat, een die zowel mensen uit het filmberoep als de bredere filmkijker aanspreekt. Een film die dus relatief toegankelijk is, maar die ons ook wel kwalitatief van onze sokken blaast en die staat voor wat er de rest van het festival te zien zal zijn. We zouden ook een toegankelijkere film kunnen kiezen die wat atypischer is voor de rest van het programma, maar dat is ook weer niet de bedoeling.
Bovendien speelt de film zich inderdaad verder van ons bed af, maar het feit dat die geregisseerd werd door Teodora Ana Mihai, een Roemeens-Belgische die in Gent opgroeit, brengt het toch weer dichter naar huis. Het feit dat dit een Vlaamse productie was, heeft zeker ook meegespeeld in onze keuze.
Was het een makkelijke keuze, of lagen er nog veel andere titels op tafel als mogelijke openingsfilm?
DE WITTE: Ja, in feite lagen er 117 andere titels op tafel. Het is sowieso altijd een moeilijke beslissing, omdat de openingsfilm altijd disproportioneel veel aandacht krijgt en er dus wel enig gewicht aan onze keuze hangt. Het is ook frustrerend om zoveel mensen te moeten teleurstellen en slechts één filmploeg blij te kunnen maken. Voor ons de openingsfilm ook niet per se dé film van het festival, maar de locomotief die de trein voor alle andere sterke films in gang steekt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
