Paolo Sorrentino over ‘Parthenope’: ‘Als het een ramp wordt, stop ik ermee’

Ook in Parthenope brengt Paolo Sorrentino een serenade aan zijn thuishaven Napels en alle paradijsvogels die er rondfladderen.

‘Napels is een plek die ik zowel liefheb als haat’, bekent Paolo Sorrentino, de Italiaanse filmstilist die 54 jaar geleden ter aarde kwam in de stad van Pulcinella, Maradona en de Vesuvius. ‘Ik hou ervan omdat het een stad is waar mensen leven alsof ze op een podium staan. Maar als het te veel wordt, vind ik het verstikkend. Soms amuseert het me, soms kan ik het niet verdragen.’

In Parthenope – de titel verwijst naar een sirene uit de Griekse mythologie die haar naam gaf aan de stad – transformeert hij Napels opnieuw tot een universum vol groteske figuren en melancholische grandeur. En dat gedrapeerd rond het verhaal van een vrouw uit een welgestelde familie – een rol voor de ravissante Celeste Dalla Porta – die op Capri de schrijver John Cheever ontmoet, haar broer zelfmoord ziet plegen omdat hij verliefd op haar is, zowel met de Camorra als katholieke mirakels in aanraking komt en van haar jeugd tot haar oude dag de schoonheid en tragiek van Napels belichaamt. Al dan niet in bikini.

‘Ik heb altijd dit soort films gemaakt’, grijnst de maker van Il divo (2008), La grande bellezza (2013), Youth (2015) en andere decadente filmfabels. ‘Eigenlijk was mijn vorige film The Hand of God de uitzondering. Waar die film een intiem zelfportret was, is Parthenope een uitvergrote, allegorische ode aan de stad en haar bewoners. Napels is een verzameling zielen, elk met hun eigen theatrale flair. De professor in de film staat voor de intellectuele ziel van de stad, de diva voor de showbizz, de bisschop voor het religieuze.’

Met zijn mix van het hemelse en het profane, droom en werkelijkheid roept Sorrentino ook nu weer onvermijdelijk herinneringen op aan het oeuvre van maestro Federico Fellini. ‘Ik weet niet of Fellini de geest van Rome heeft vastgelegd, maar hij heeft de stad wel heruitgevonden. Ik probeer iets gelijkaardigs met Napels.’

Betekent dat dat er nog meer films over zijn geboortestad komen? Sorrentino glimlacht terwijl hij aan zijn eeuwige sigaar lurkt. ‘Dat hangt ervan af. Als Parthenope een belangrijk werk wordt, misschien. Als het een ramp wordt, stop ik ermee.’