Onze man in Venetië maakt de balans op: ‘Breng die Oscar voor Ryan Gosling!’

Vlak voor de Italiaanse filmhoogmis zijn tweede week ingaat, wikt en weegt Knack Focus-filmjournalist Dave Mestdach de oogst. ‘Die vijftig jaar oude film van Orson Welles? Leuk voor cinefielen.’

In één zin: Houston, we hebben een Oscarfavoriet!

Dave Mestdach: ‘Na Whiplash en La La Land levert Damien Chazelle opnieuw superieur Hollywood-entertainment af met zijn biografie van Neil Armstrong. Ryan Gosling heeft de hoofdrol, maar speelt toch vooral weer Ryan Gosling, maar dan met een ruimtehelm op. Chazelle verstaat de kunst van het filmmaken zo goed dat ik hem ervan verdenk altijd eerste van de klas te zijn geweest op de filmschool, maar de vraag is of de primus altijd de interessantste kunstenaar is. In zijn geval is er altijd de neiging tot vergladding en melodramatiek, waardoor de film te veel textuur mist om een meesterwerk te worden genoemd.

In één zin: De maker van Gravity gaat terug naar zijn roots, in het Spaans én in zwart-wit.

Mestdach: De nieuwe Cuarón leunt heel dicht aan bij een autobiografie en vertelt hoe hij begin jaren 70 opgroeide in een blank middenklassegezin in Mexico, met de huismeid als tweede moeder. Het resultaat is neorealistisch, maar nooit hyperemotioneel. Voor het eerst stond de regisseur ook zelf achter de camera, en dat doet hij goed, met veel long takes. Doodjammer dat de meeste mensen deze film nooit in de bioscoop zullen zien (bij het afnemen van dit interview was nog niet bekend dat Netflix Roma wel degelijk in een aantal zalen gaat uitbrengen, nvdr.). Een kanshebber voor de Gouden Leeuw, zeker nu Cuaróns buddy Guillermo Del Toro juryvoorzitter is.

In één zin: De grote man van de Griekse weird wave haalt zijn trukendoos boven voor een bitchfight met koninklijke allure.

Mestdach: Een jaar na The Killing of a Sacred Deer, zijn shocker met mythologische inslag, zet Lanthimos Emma Stone en Rachel Weisz tegenover elkaar als rivalen aan het Britse hof in de vroege achttiende eeuw. Een beetje een rare setting voor een Lanthimos-film, maar dat neemt niet weg dat hij al zijn cinefiele fetishes kan botvieren. Ironische toon? Check! Vervreemdende groothoeklenzen? Check! Sarcastische, contrapuntische klassieke muziek? Check! Het is een formele, dat wel, maar hij beheerst ze tot in de perfectie. Let ook op Olivia Colman, die sterk staat te acteren als Queen Anne.

In één zin: Moeder en zoon proberen nader tot elkaar te komen op een paard in Kirgizië.

Mestdach: Joachim Lafosse is een groot talent van bij ons, en dat blijft hij ook, maar met zijn recente films moet hij de rol lossen. Hij werkt zijn personages heel schetsmatig uit, met onder meer een aantal schreeuwscènes die niet overtuigen. Misschien moet hij zelf eens naar Kirgizië trekken, alleen, om de essentie van zijn oeuvre te zoeken.

In één zin: De film die Welles nooit afkreeg, over een Amerikaanse regisseur die zijn comebackfilm maakt, is eindelijk af.

Mestdach: Voor de cinefielen was het natuurlijk lang uitkijken naar deze film. Welles heeft er honderd uur film voor geschoten, verspreid over zes jaar. Dat maakt van de film een curiosum, maar ook een heel incoherente prent. Het is heel moeilijk om er iets van te maken. Geen groot meesterwerk, vrees ik.

In één zin: De gebroeders Coen gaan digitaal met een omnibuswestern.

Mestdach:The good, the bad and the funny. Van de zesdelige serie die de Coens oorspronkelijk zouden maken voor Netflix, is uiteindelijk deze twee uur durende film overgebleven, met zes verhalen die erg in toon verschillen, van een groteske slapstickkomedie over zingende cowboys tot een voor hun doen relatief emotioneel en ingehouden westernverhaal over de Oregon Trail. Ze bespelen met meesterschap verschillende registers, zonder dat er een verhaal door de mand valt of eruit steekt. Een entertainmentfilm, waarvan het moeilijk in te schatten is waar in het Coen-oeuvre we die binnen een paar jaar zullen plaatsen.