Een miskende film van horrorregisseur Wes Craven krijgt op homevideo een nieuwe kans.
My Soul To Take (Blu-ray) – 2010
Film: ** ~ Extra’s: **
(Universal)
Een meesterwerk hoort u mij My Soul To Take niet noemen, maar deze in de bioscoop onuitgegeven voorlaatste film van Wes Craven mag door fans van de horrormeester zeker gezien worden. Net als zijn befaamde Scream-cyclus speelt My Soul To Take zich af in een generisch Amerikaans stadje, al laat Craven hier zijn metafilmische binnenpretjes volkomen achterwege. Zijn doel is immers om een zeer bittere kroniek te schetsen van een extreme survivalstrijd binnen een groepje tieners.
De premisse is simpel: zeven kinderen die geboren werden in de nacht dat de schizofrene Riverton Ripper door de politie werd doodgeschoten, komen de dag dat ze zestien worden zelf één voor één op gruwelijke wijze om het leven. In de nu verschenen film is slechts één van hen – de finale overlevende – de moordenaar, maar origineel had Craven een verrassendere plotontwikkeling voor ogen.
De grote surprise: elke tiener pleegt één moord, tijdelijk bezeten door de geest van de legendarische seriemoordenaar. Op de proefvertoningen van de film werd echter zo vijandig op deze ontknoping gereageerd dat Craven de slotakte volledig opnieuw heeft gedraaid.
De negatieve reactie van het previewpubliek was trouwens de climax van de reeks catastrofes die over deze kennelijke vervloekte productie neerdaalde: wissels aan de top van Universal destabiliseerden de productie, de originele producer liet de film in de steek, de geplande hoofdrolspeler Henry Hopper (zoon van, die intussen in Gus Van Sants Restless heeft geschitterd) moest wegens ziekte vervangen worden en de nieuwe studiobazen probeerden in volle postproductie van My Soul to Take nog een 3D-spektakel te maken.
Al die rampspoed belet gelukkig niet dat zelfs het danig afgezwakte resultaat een veel interessantere huiveroefening is dan de vierde aflevering van Scream, die Craven in zeven haasten draaide om zijn beschadigde reputatie te herstellen. Wie er uiteindelijk de moorden pleegt, blijkt ook niet de essentie van de prent.
De regisseur van A Nightmare on Elm Street en The Hills Have Eyes gebruikt de demonische possessie als kapstok voor een radicale gitzwarte tienerkomedie, waarin de archetypische jongelui elkaar voortdurend terroriseren, broer en zus elkaar hartsgrondig haten en iedereen wordt meegesleurd in een maalstroom van perfide intriges, kwade dromen en onverwerkte trauma’s.
Patrick Duynslaegher
