Mag de regisseur van ‘La La Land’ gaan tapdansen in tuxedo? De Oscarpronostiek van Dave Mestdach
Op 26 februari wordt in het Dolby Theatre te Hollywood een vers blik Academy Awards geopend. Knack Focus-filmrecensent Dave Mestdach waagt zich aan een voorspelling.
BESTE FILM: La La Land
Omdat Hollywood er zichzelf in kan spiegelen.
De concurrentie:
Arrival / Fences / Hacksaw Ridge / Hell or High Water / Hidden Figures / Lion / Manchester by the Sea / Moonlight
Een awardshow – en dus ook die van de Oscars – is een kuise versie van een celebrity sex tape: het is Hollywood dat zichzelf publiekelijk bevredigt, met sterren en studio’s die hun eigen ego’s opvrijen met een nauwelijks verhullend schaamlapje van artistieke relevantie. Dat betekent niet dat er geen topkwaliteit te detecteren valt. Au contraire.Arrival is een prima scifitrip maar ook een pure genrefilm, en die komen in de regel stemmen te kort.Manchester by the Sea is een beheerste tranentrekker, maar commercieel te obscuur. En dus wordt de winnaarLa La Land,Damien Chazelles sprankelende musical die maar liefst veertien keer werd genomineerd, een evenaring van het record vanAll about Eve (1950) enTitanic(1997). Bovendien is het een film die hommage brengt aan Hollywood zelf, met knipogen naar de glorieuze musicaldagen van weleer en een romantisch verhaaltje over een muzikant en een actrice die dromen van een carrière in Tinseltown. De enige, noemenswaardige concurrentie komt vanMoonlight, een hartverscheurend opgroeidrama dat acht nominaties ontving. Maar een kleine, tedere film over wat het betekent om jong, zwart en homo te zijn die straks de hoofdvogel afschiet? Zo progressief is de weliswaar verjongde en meer diverse Academy nog lang niet, hoe graag die zichzelf ook zo in de spiegel ziet. Hadden hier verder ook hun plekje verdiend:Silence, het passieproject van Martin Scorsese over de christenvervolging in het zeventiende-eeuwse Japan, enJackie, een bezwerende biopic over JFK’s weduwe Jackie Bouvier Kennedy.
BESTE REGISSEUR: Damien Chazelle (La La Land)
Omdat het de logica zelve is (maar wat wil dat nog zeggen?)
De concurrentie:
Denis Villeneuve [Arrival] / Mel Gibson [Hacksaw Ridge] / Kenneth Lonergan [Manchester by the Sea] / Barry Jenkins [Moonlight]
Het is en blijft absurd om de categorieën beste film en beste regisseur uiteen te trekken, want de beste film wordt nu eenmaal per definitie gemaakt door de beste regisseur. Of door wie anders? De cateraar? Als de logica wordt gerespecteerd en La La Land wordt bekroond als beste film, mag Damien Chazelle dus ook al een plekje reserveren op zijn hoogstpersoonlijke schouw, waarmee hij een van de jongste regisseurs uit de Hollywoodgeschiedenis zou worden – hij is nog altijd maar 31 – die die eer te beurt valt. Toch wacht Chazelle nog best even met tapdansen in tuxedo, want één: de concurrentie is fel; en twee: musicals worden, in tegenstelling tot drama’s, nu eenmaal niet als het summum van auteurscinema gezien. Dat laatste zou ook Denis Villeneuve parten kunnen spelen, want hoe slim en sfeervol diens sciencefictiontrip Arrival ook is: het blijft een film over Amy Adams die met reuze-inktvissen from outer space tracht te communiceren. Het een en ander zou dus in het voordeel kunnen spelen van Barry Jenkins, de regisseur van Moonlight, dat met zijn zwarte-gaythematiek op subtiele wijze het tij mee heeft. Kenneth Lonergan is evenmin kansloos, aangezien hij in het verleden al een stevige street cred heeft opgebouwd als scenarist en toneelschrijver. Ook hier geen spoor van Martin Scorsese en Pablo Larraín, en andermaal geen enkele vrouw onder de genomineerden, hoewel er zeker twee (de Britse Andrea Arnold voor de zinderende roadmovie American Honey en de Duitse Maren Ade voor de zedenkomedie Toni Erdmann) in aanmerking kwamen.
BESTE ACTEUR: Casey Affleck (Manchester by the Sea)
Omdat het alleen mis kan gaan als de Russen de stemming gehackt hebben.
De concurrentie:
Andrew Garfield [Hacksaw Ridge] / Ryan Gosling [La La Land] / Viggo Mortensen [Captain Fantastic] / Denzel Washington [Fences]
De onvolprezen Robert Mitchum wist het in de jaren vijftig al: ‘Iedereen kan acteren. De grootste ster momenteel is Rin Tin Tin, en dat is een teef op vier poten.’ Om maar te zeggen: geen beroepscategorie die zo buitensporig overgewaardeerd wordt als die van acteurs, tenzij het bankiersgild misschien. Wanneer men zegt ‘hij zet een goede vertolking neer’, dan bedoelt men eigenlijk: ‘Hij heeft een goed geschreven rol in een goed geregisseerde film.’ Monteurs, cameramensen, decorontwerpers en zeker regisseurs verdienen daarom minstens evenveel aandacht. Maar de Oscars blijven een glamourfeestje en daar horen fonkelende sterren bij. In tegenstelling tot grote broer Ben is Casey Affleck nooit vaste klant geweest op Hollywoods A-list, maar de voorbije weken heeft hij gegrossierd in awards voor zijn rol van getroebleerde working-class anti-hero in Manchester by the Sea. Het moet dan ook al even raar lopen als tijdens de jongste, Amerikaanse presidentsverkiezingen wil de jongste Affleck daar straks geen Oscar aan toevoegen, al kan het natuurlijk altijd dat de Russen de stemming hacken. Concurrentie is er nauwelijks, zelfs niet van de tapdansende hartendief Ryan Gosling uit La La Land, of van habitué Denzel Washington in het rassendrama Fences.
BESTE ACTRICE: Natalie Portman (Jackie)
Omdat er nog nooit iemand live tijdens de Oscars bevallen is.
De concurrentie:
Isabelle Huppert [Elle] / Ruth Negga [Loving] / Emma Stone [La La Land] / Meryl Streep [Florence Foster Jenkins]
Spanning gegarandeerd straks tijdens de Oscars, en niet alleen dankzij de onbarmhartig strakke facelifts van de invités. Afgaande op de eerdere awardshows dit jaar ligt het in deze categorie namelijk volledig open. Emma Stone heeft een kleine voorsprong en werd al bekroond in Venetië voor haar charmante hoofdrol als aspirant-actrice in La La Land. Natalie Portman won de Critics Choice Award en heeft het voordeel dat ze in Jackie een populair popcultureel icoon mag incarneren – of is het imiteren? En Ruth Negga tekent niet alleen voor de doorbraak van het jaar, de zwarte Ierse actrice speelt mee in het in België schandelijk onuitgebrachte drama Loving – over Amerika’s eerste gemengde huwelijk, wat na de #OscarsSoWhite-controverse van vorig jaar (toen geen enkele zwarte acteur of actrice genomineerd bleek) mogelijk in haar voordeel speelt. Dan moet Negga wel afrekenen met twee veteranes: Golden Globe-laureate Isabelle Huppert zet in Paul Verhoevens thriller Elle een heerlijk kinky rol neer als een verkrachte vrouw, moeder en zaakvoerster die weigert het slachtoffer te spelen, wat allicht net te Frans of te Hollands is voor Hollywood. Meryl Streep heeft zowat een abonnement op deze categorie – dit is al haar vijftiende nominatie – en heeft ongetwijfeld nu al een dankspeech klaar waar The Donald straks knaloranje over kan gaan tweeten. Wij gokken op Natalie Portman, al was het maar omdat ze hoogzwanger is en er nooit iemand live tijdens de Oscars is bevallen. Toch niet van een baby.
BESTE BUITENLANDSE FILM: The Salesman [Iran]
Omdat regisseur Asghar Farhadi straks misschien het land niet binnen mag.
De concurrentie:
Land of Mine [Denemarken] / A Man Called Ove [Zweden] / Tanna [Australië] / Toni Erdmann [Duitsland]
Twee dingen die u moet weten. Eén: aangezien de landen zelf kiezen welke film ze insturen, vallen de meest gewaagde al in de preselectie af. En twee: de leden van de Academy zijn drukbezette jongens en meisjes die geen honderd niet-Engelstalige films gaan bekijken, want van ondertitels lezen krijgen ze migraine. In deze categorie is lobbywerk – zorgen dat de juiste mensen jouw film in de juiste omstandigheden hebben gezien – daarom van nog groter belang dan in alle andere, waar de studio’s en productiemaatschappijen strijden om hun laatste restje prestige. De allerbelangrijkste Oscar wordt dan ook nooit uitgereikt: die van de beste lobbycampagne. Logisch dat de grote landen, of die met de meest geslepen lobbyist, een streep voor hebben, al wil dat nog niet zeggen dat er pardoes geen goede films genomineerd kunnen worden. Zoals Toni Erdmann, de Duitse, in sociale satire gedrenkte vader-dochterkomedie die eerder ook al de harten in Cannes veroverde. Of de koppelkroniek The Salesman van de Iraniër Asghar Farhadi, die met A Separation eerder al deze Oscar won en dankzij Trumps inreisverbod de gedoodverfde favoriet is. Mocht Farhadi straks het land niet binnen kunnen en hij wint toch de Oscar, dan komt Meryl die ongetwijfeld met plezier en een geïnspireerd dankwoord in zijn plaats oppikken. Make the Oscars great again, Meryl!
THE OSCARS
Zondag 26/2, live te volgen bij Telenet op kanaal 300.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier