L’Hiver Dernier is een sterk boerendrama

De Amerikaanse Belg John Shank debuteert sterk met ‘L’Hiver Dernier’, een boerendrama over een lonesome cowboy in tijden van globalisatie.

Een boerendrama van deels Belgische makelij hoeft niet noodzakelijk synoniem te staan voor patriottische pathos bevolkt door vervaarlijk met rieken zwierende en kettingvloekende boeren. Dat bewijst dit sfeervolle debuut van de Amerikaanse Brusselaar John Shank, waarin een jonge Franse landbouwer zowel met de natuurelementen als met een existentiële en economische crisis af te rekenen krijgt.

Einzelgänger tegen wil en dank is Johann (Vincent Rottiers), die ondanks de stijgende concurrentie in zijn eentje het landbouwbedrijf van zijn overleden vader tracht te runnen. Bovendien moet hij ook voor zijn psychisch zieke zus zorgen, wat hem steeds meer doet twijfelen of zijn toekomst wel ligt tussen de velden en koeien waarmee hij is vergroeid.

Shank observeert zijn protagonist vier seizoenen lang in een rustieke, meditatieve stijl die soms doet denken aan Bruno Dumont en zeker zoveel aandacht heeft voor de natuur als voor de zwijgzame personages. De in schilderkunstige cinemascoopbeelden gevatte landschappen van de Franse Avéyron lijken zelfs emanaties van Johanns geestesleven. Nu eens bucolisch en charmant, dan weer ruw en monumentaal.

Hoewel het middenstuk wat sputtert en sleept, is L’Hiver Dernier daarom niet alleen een ingetogen ode aan een geërodeerde levensstijl, aangedreven door regen, wind en mooie, melancholische muziek van het Antwerpse combo DAAU. Het is tegelijk ook een doorgedreven karakterstudie van een in zichzelf gekeerde Don Quichote die tegen industriële en andere windmolens vecht. Sterk werk, nondedju.

Dave Mestdach