‘Kunst en conformisme spreken elkaar tegen’ (Peter Monsaert)

Met zijn eerste langspeelfilm Offline zet creatief manusje-van-alles Peter Monsaert zichzelf definitief op de kaart van het Vlaamse filmlandschap.

Vanop zijn troon in het koninkrijk Monsardistan regeert Zijne Kunstigheid Monsardi I over de Vlaamse filmzalen. Wie dat in hemelsnaam mag zijn vraag je je af? Het gaat om het zelfrelativerende alter ego (die je vooral niet te serieus moet nemen) van de Gentse creatieveling Peter Monsaert (38). Als regisseur nog een nobele onbekende buiten zijn fictief vorstendom, maar lang zal dat niet meer duren na zijn krachtig debuut.

Offline is uw eerste langspeelfilm. Heeft u de smaak te pakken? Peter Monsaert: “Zeker en vast. Dat sluit echter niet uit dat ik nog veel verschillende dingen van plan ben. Al heel mijn carrière doe ik uiteenlopende dingen: van theater tot videoprojecten. Ook nu liggen er alweer twee theaterproducties klaar. Maar ik zal sowieso blijven inzetten op langspeelfilm.

Ik kan alvast verklappen dat er achter de schermen wordt gewerkt aan een volgend filmproject. Daarvoor werk ik opnieuw samen met Lunanime & Lumière. Qua thematiek ligt het in dezelfde lijn als Offline, maar het kan nog alle richtingen uit. Verwacht dus geen plotse stijlbreuk of een sciencefictionfilm van mij.”

U acteert en schrijft ook voor theater. Is het makkelijk om die knop tussen film en theater om te draaien? Peter: “Volgens mij wel. De films en het soort theater dat ik maak zijn gebaseerd op hetzelfde principe: ik wil geloven wat ik zie. Als ik naar een verhaal op een podium of scherm kijk, dan moet ik nadien buiten kunnen stappen en eenzelfde soort realiteit op straat terugzien. Dat alles begint voor mij bij de geloofwaardigheid van de acteurs. Een goeie acteursregie bij theater werkt hetzelfde op een filmset. Het zijn de randgebeurtenissen die het verschil maken. De machinerie die bij film aanwezig is, is bijvoorbeeld veel groter dan bij theater.”

Die authenticiteit is ook meer dan aanwezig bij hoofdrolspelers Anemone Valcke & Wim Willaert. Peter: “Dat is exact de reden waarom ik hen in de eerste plaats heb gekozen. Ik zag dat ze mijn dialogen op een geloofwaardige manier konden overbrengen. Dat deden ze telkens op hun eigen manier, zonder dat het op een generalistische manier van acteren leek. De eerste keer dat ik hen samen zag spelen wist ik gewoon dat mijn zoektocht over was. Dankzij Anemone en Wim had ik gevoel dat tachtig procent van mijn werk al af was.”

Balanceren tussen tragiek en komedie
In Offline is er een goeie wisselwerking tussen enerzijds het tragische aspect, maar anderzijds is de film ook heel komisch. Hoe belangrijk is dat breekpunt? Peter: “Het ligt misschien voor de hand, maar als je de mensen eerst laat lachen stellen ze zich open. Hetgeen dat volgt verteert makkelijker. Als je als regisseur de gedachten en de harten van het publiek kan openzetten, komt de latere stomp in de maag veel harder aan. Als je meteen de depressieve laag uitsmeert, lukt dat niet. Zelf vind ik ook dat het leven de beide aspecten heeft, dus waarom zou ik mij alleen concentreren op het negatieve? Ik balanceer graag tussen het tragische en het komische.”

U acteert zelf ook, maar mocht u in de huid kunnen kruipen van een van uw personages uit Offline, wie zou het zijn en waarom? Peter: (denkt even na) “Eigenlijk identificeer ik mijzelf het meest met Vicky (rol van Anemone Valcke, red.). Haar verhaal heeft ook voor een deel met mijn eigen jeugd te maken. Ik heb ook lang gezocht naar wie mijn vader eigenlijk was. Ondertussen is hij gestorven en kan ik die zoektocht niet meer voortzetten, tenzij ik allerlei interviewsessies zou opstarten. Daar heb ik echter geen zin in. Maar het gevoel dat je niet goed weet vanwaar je komt of wie je vader is, deel ik met Vicky.

Wat het muzikale aspect betreft, kan ik mij meer vinden in Rudy (rol van Wim Willaert, red.). Zoals hem ben ik best wel fan van de hardere muziekgenres, en ben ik ook niet de meest conformistische mens.”

Mogen we dat verstaan als rebels? Peter: “Iedereen die zich met kunst bezighoudt, zou voor mij niet echt conformistisch mogen zijn. Kunst en conformisme spreken elkaar tegen. Pas op, daarmee wil ik niet zeggen dat ik iedere avond bijvoorbeeld zwaar op café ga, maar ik heb wel mijn eigen ideeën over bepaalde zaken. Soms merk je wel dat die ideeën vaak niet stroken met wat de meerderheid van de bevolking denkt.”

Minder verzuring, meer humor
Uw website heet Monsardistan. Hoe moeten we ons die plaats inbeelden? Peter: “Monsardistan zou niet echt een fysieke plek zijn, mocht het bestaan. Ik zie het eerder als een denkbeeld bij een groot deel van de bevolking. Over non-conformisme dan. Over het feit dat je jezelf niet mag vastklampen aan dingen die ooit gezegd zijn geweest door iemand. Probeer je eigen ding te doen en je eigen mening te vormen zonder te veel naar links en naar rechts te kijken. Als die mening geen weerklank vindt is dat jammer, maar uiteindelijk is het wel jouw eigen mening.

Neem Monsardistan vooral niet te serieus. Ik zou mezelf nooit als dictator zien. Vooral het humoristische dat eruit voortvloeit telt. Mochten mensen een beetje meer kunnen lachen en meer de humor van bepaalde zaken inzien, zou er een pak minder verzuring zijn. De bottom line van Monsardistan is: neem jezelf vooral niet te serieus. Diezelfde relativering vind je ook terug in Offline.”

Denkt u dat mensen die lange tijd in de gevangenis hebben gezeten zoals Rudy altijd een zekere emotionele barrière met zich meedragen? Peter: “Dat hangt ervan af. Neem nu Rudy. Hij heeft iets gedaan waarbij hij heel wat mensen heeft gekwetst. Je kan pas echt opnieuw beginnen als die mensen je opnieuw in hun armen sluiten. Als dat niet lukt mag je nog zoveel je best doen, maar uiteindelijk blijft het verleden je achtervolgen. Bij Rudy is dat het geval. Enkel online kan hij vrij zijn, omdat hij daar echt opnieuw kan beginnen zonder ballast van het verleden.

Vandaar ook die virtuele verhaallijn. Sociale media worden vaak negatief beoordeeld uit de idee dat iedereen zichzelf isoleert van de buitenwereld. Via Offline zocht ik een manier om te vertellen dat dergelijke internetfenomenen ook positief kunnen zijn.” (CJP, Joshua Kint)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content