Iron man 3: Eerder slap dan Stark

Shane Black, brein achter de Lethal Weapon-franchise, poogt om de Iron Man franchise in frisse banen te sturen, maar zwicht uiteindelijk voor de genrewetten.

Wapenmogol Tony Stark (een routineuze Downey Jr.) kampt met trauma’s, opgelopen tijdens zijn vorige avonturen, gaat hyperventileren en strijdt tegen angstaanvallen. Gaat deze sequel de psychoanalytische toer op? Het was alvast een opwindende invalshoek geweest om dit derde deel van een memorabele subtekst te voorzien. Niet dus!

Shane Black, brein achter de Lethal Weapon-franchise en debutant in Mondo Iron Man, raakt Starks onevenwichtige psyche eventjes aan, strooit enkele zelfrelativerende grapjes in het rond, maar als puntje bij paaltje komt, moet de superheld in de finale zegevieren over het kwade.

Deze keer wordt Starks schuiloord opgeblazen en krijgen de VS af te rekenen met een terrorist die zichzelf de Mandarijn noemt (een hilarische rol van Kingsley). Alles blijkt uiteindelijk gemanipuleerd te worden door Aldrich Killian, de voorspelbare slechterik (een kolfje naar de hand van Pearce), die een leger superhumane cyborgs op de been brengt (ja, ze doen denken aan The Terminator) om de macht over de wereld te verwerven.

Wat volgt is met de ogen dicht te volgen. De actiescènes zijn feilloos geregisseerd en de CG-effecten ogen best aantrekkelijk. Maar meer krijg je niet voor je geld. Als je evenwel blijft zitten tot na de generiek zie je Stark in de zetel bij de psychotherapeut. Is Iron Man het verzinsel van een fantast? Van een man met borderline? Of van een zware neuroot? Leuk idee. Wees echter gerust: het aangekondigde vierde deel zal even hol en luidruchtig zijn als het Iron Man-pak zonder Stark erin. Alsof dit in deze popcornfranchise trouwens enig verschil zou uitmaken…

Piet Goethals