In ‘Upright’ spelen hell’s angels ook al eens graag een quatre-mains op de piano

Een gesjeesde muzikant en een zestienjarig meisje vervoeren een staande piano – vandaar de titel Upright – door de Australische outback. Twee gekwelde zielen en één log muziekinstrument maken samen één tragikomische prachtreeks met zwarte en lichte toetsen.

Het zit Lucky niet mee. De aan lagerwal geraakte muzikant rijdt van Sydney naar Perth, waar zijn moeder op sterven ligt. In de aanhangwagen van zijn auto staat de piano uit de titel, een rechtopstaand familiestuk dat mee door de outback moet als zoenoffer voor zonden waar we stukje bij beetje achter zullen komen. Maar eerst heeft Lucky nog een aanrijding met de zestienjarige Meg, die hem een shitload aan obsceniteiten in het gezicht slingert en dan voorstelt de piano in de laadbak van haar truck te hijsen. Omdat zij haar arm heeft gebroken, kruipt hij achter het stuur. Upright is welgeteld vijf minuten ver als de twee samen hun weg vervolgen, en je dankt de hemel op blote knieën dat Telenet dit Australische kleinood uit 2019 alsnog tot bij ons brengt.

‘Als mensen vragen of Upright een komedie of een drama is, zeg ik: “Fuck off, het is een verhaal!” Het idee was om de lach en de traan zo snel mogelijk op elkaar te laten volgen’, aldus Tim Minchin in The Guardian. De in eigen land heel populaire Australische komiek, muzikant en componist speelt niet alleen Lucky, hij schreef en producete de reeks ook mee. Minchins grootste triomf tot nu toe was de musicalbewerking van Roald Dahls Matilda, die een decennium geleden zowel London als New York inpakte en waarvoor hij de liedjes had geschreven. De laatste jaren verging het hem wat minder. Zijn nieuwe musical Groundhog Day, naar de eightiesklassieker met Bill Murray, werd ondanks lovende kritieken heel snel afgevoerd. En dan was er nog Larrikins, een peperdure muzikale animatiefilm met Hugh Jackman als leading man in een door uitsluitend Australische stemmen bevolkte cast, die door DreamWorks na vier jaar werk werd geschrapt. Minchin was, kortom, aan een verzetje toe, en dat werd Upright. Kleinschalig en bescheiden voor de man die ooit het protestlied I Still Call Australia Homophobic heeft uitgebracht maar – aldus sommige Australische kranten – ‘het beste wat hij ooit heeft gedaan’.

Als mensen vragen of Upright een komedie of een drama is, zeg ik: u0022Fuck off, het is een verhaal!u0022

Tim Minchin

Minstens even belangrijk voor het welslagen van Upright, dat nauwelijks acht keer een halfuur duurt, is de compleet onbekende Milly Alcock. ‘Deze show stond of viel met de actrice die het meisje speelt. We hadden een fucking mirakel nodig’, zei Minchin daarover. ‘En toen kwam Milly binnen.’ Meg paart een grote bek en staalhard pantser aan een grote fragiliteit, en Alcock weet al die dingen moeiteloos te combineren. Tussen de lach en de traan zit bij haar een spouwmuur van nauwelijks enkele millimeters dik. ‘De mensen gaan kijken voor jou, maar ze zullen blijven hangen voor mij’, zegt ze in een online-interview tegen Minchin. Dat klinkt als iets wat Milly zou zeggen, maar er zit iets in. Met nauwelijks enige ervaring op zak blaast ze hem bij momenten van de weg, recht de outback in.

De eerste stop van het dynamische duo in Upright is een ziekenhuis, maar op hun tocht van 4000 kilometer komen Lucky en Meg onder andere ook een bende bikers, de arm der wet en een kameel tegen. De piano wordt achtergelaten en weer opgehaald, portefeuilles en doktersvoorschriften gaan verloren en elke weirdo tussen de oost- en westkust van Zuid-Australië loopt hen voor de voeten. De reeks maakt dankbaar gebruik van het beproefde recept van de roadmovie, en door de mix van comedy en tragiek kom je dan al snel bij The End of the F***ing World uit als toetssteen. Anderen linken de toon aan Fleabag, en je kunt ook aan Run van Phoebe Waller-Bridges kompaan Vicky Jones denken. Die vergelijkingen lopen uiteindelijk echter dood op de geheel eigen setting. Je hebt immers offbeat comedy én Australische offbeat comedy, net zoals je rockmuziek en Australische rockmuziek hebt, of wilde honden en Australische wilde honden – die laatsten worden trouwens dingo’s genoemd.

Uiteindelijk is Upright een coming-of-agedrama, waarbij het volwassen worden net zo goed Lucky als Megan betreft. De piano in de laadbak drijft dan wel de actie voort, maar het zijn de tegenstellingen die het interessant maken. De lach en de traan. De pechvogel die Lucky heet. De onvolwassen veertiger en het vroegrijpe kind. Hij wil naar huis, zij loopt ervan weg. Zij is luid, hij is stil. De outback is ook stil, maar in hun binnenste stormt het. En hell’s angels spelen al eens graag een quatre-mains op de piano. Daar stonden wij eerlijk gezegd ook van te kijken.

Upright

Vanaf 1 juli op Play.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content