‘Ik kijk graag naar Channing Tatum omdat hij uitzonderlijk comfortabel in zijn mannelijkheid oogt’
Ik blijf erbij: het is allemaal de schuld van Daniel Day-Lewis. Sinds hij in 1989 een rolstoelpatiënt speelde in My Left Foot, zo opging in zijn rol dat hij twee ribben brak door te hard te zitten en vervolgens een Oscar won, is goed acteerwerk synoniem gaan staan met extreme methodacting. Sindsdien zijn het de Jared Leto’s van deze wereld die met de aandacht gaan lopen, de acteurs die voor elke nieuwe film twintig kilo bijkomen, twintig kilo afvallen of in een dood paard kruipen. Het maakt dat een ander type acteurs lange tijd in de schaduw is blijven staan. Acteurs die simpelweg opdagen op de set, een versie van zichzelf spelen en verder normaal doen. Acteurs die puur op charme en star power een film dragen.
Acteurs zoals Channing Tatum.
Mensen vergissen zich in Channing Tatum, de acteur uit Step Up en Magic Mike. Ze zien zijn indrukwekkende buikspieren, zijn imposante borstkas en zijn brede kaaklijn en gaan ervan uit dat hij een himbo is. Ze beseffen niet dat hij kan tapdansen, zoals hij in Hail Caesar! liet zien, en echt grappig was in 21 Jump Street. Ze weten niet dat hij vorig jaar een kinderboek voor zijn dochter schreef, The One and Only Sparkella, en op de promofoto een prinsessenjurk droeg. Ze hebben de YouTube-video nooit gezien van de lipsyncbattle waarin hij een foutloze Beyoncé neerzette ter amusement van zijn toenmalige vrouw. Ze hebben niet door dat Channing Tatum weet hoe de mensen hem zien, daar vrede mee heeft en gewoon zijn eigen ding doet.
Ik zeg niet dat de film Dog geen tekortkomingen had. Ik heb ze alleen niet kunnen zien.
Afgelopen lente maakte hij na vijf jaar pauze zijn comeback met de roadmovie Dog, tevens zijn regiedebuut . Hij speelde een Amerikaanse soldaat met posttraumatisch stresssyndroom die een hond met post-traumatisch stresssyndroom tijdig moet zien af te leveren op de begrafenis van zijn baasje, een militair die vermoedelijk aan zelfdoding is overleden. Twee derde van de film, geïnspireerd door het overlijden van zijn hond Lulu in 2018, is Channing Tatum die tegen een Mechelse herder praat. Ik zeg niet dat de film geen tekortkomingen had. Ik heb ze alleen niet kunnen zien.
Ik heb er heel lang over nagedacht waarom ik zo graag naar Channing Tatum kijk. Het beste antwoord dat ik kan bedenken, is dat hij uitzonderlijk comfortabel in zijn mannelijkheid oogt. Er gaat een ontegensprekelijke kracht uit van mensen die vrede hebben met wie ze zijn. Timothée Chalamet en Harry Styles hebben dat ook, maar dan op een andere manier. Channing Tatum laat zich niet beperken door een enge visie op masculiniteit. Er zit geen toxisch kantje aan. Vaderschap, kwetsbaarheid, feminisme, zelfrelativering en gebeeldhouwde buikspieren sluiten elkaar niet uit. Misschien daarom ook dat Channing Tatum niet snel in een dood paard zal kruipen: hij hoeft niet zo nodig te bewijzen dat hij een man is.
In 2012 ben ik in mijn eentje Magic Mike gaan kijken, een film waar ik niks over wist behalve dat Steven Soderbergh hem had geregisseerd. Toen ik binnenstapte, bleek ik de enige man in de bioscoopzaal te zijn. Nooit spijt van gehad.
Hele goede film.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier