Een onuitgebrachte ‘film maudit’ van Tran Anh Hung blijkt een fascinerend bizarre kijkervaring.
I Come with the Rain (2009)
Film: ** ~ Extra’s: * (TwinPics/Cinéart)
Het is helemaal niet verbazend dat de vierde lange speelfilm van de Frans-Vietnamese regisseur Tran Anh Hung haast nergens ter wereld de bioscoop heeft gehaald en ook op geen enkel westers festival werd vertoond. Met I Come with the Rain probeerde deze arthousefavoriet zijn exotische contemplatieve cinema met een commercieel opgevatte oefening in het psychokillergenre te versmelten. Het resultaat is even incoherent, als krankzinnig en frustrerend, maar tegelijk ook pervers fascinerend.
De eeuwig ongelukkig kijkende Josh Hartnett, die altijd een passieve indruk maakt, is prima gecast als Kline, een gekwelde ex-politieagent die in opdracht van een machtige tycoon van een farmaceutisch bedrijf op zoek gaat naar diens verdwenen zoon. Eerst op de Filippijnen en daarna in Hongkong raakt hij verzeild in allerlei situaties waarin hij zelf het lijdend voorwerp is.
Dit summiere thrillergegeven wordt gelardeerd met de nodige geweldscènes, groteske moorden en zelfs de onvermijdelijke car Chase. Wat de regisseur van The Scent of Green Papaya, Cyclo en onlangs Norwegian Wood echter vooral interesseert, is de puur esthetische benadering van de elementaire genre-ingrediënten. Als een schildervorst werkt hij met kleur, vorm, textuur, natte en zwetende lichamen. Op de akkoorden van Radioheads Thom Yorke laat hij een sensuele plantaardige wereld voortdurend contrasteren met een urbane jungle vol weerkaatsingen, transparantie en abstractie. Bovenal speelt hij met de tegenstelling tussen schoonheid en verderf. De christelijke verlossingssymboliek – compleet met finale kruisiging – legt hij er vingerdik op.
Het motief van besmetting loopt als een rode draad door de onsamenhangende intrige. De vermiste zoon blijkt niet dood, maar gaat als een gebedsgenezer door het leven en neemt zelf de kwalen over van de zieken die zich aan hem vastklampen. De privédetective is zelf besmet geraakt door de seriemoordenaar Hasford (Elias Koteas) die hem in de proloog in de biceps beet – een bizarre omhelzing/aanval die het midden hield tussen verkrachting en kannibalisme.
Tran Anh Hung komt in de uitbeelding van het levenswerk van deze villende psychopaat in de transfiguratieve fantasie van Michael Manns Manhunter terecht: de lichaamsdelen van zijn slachtoffers boetseert hij tot 3D-sculpturen gebaseerd op de verwrongen beeldentaal van Francis Bacon.
Patrick Duynslaegher
Bekijk de trailer
