Hoog bezoek op het Filmfestival Gent: De broers Taviani

De Italiaanse regisseurs Paolo en Vittorio Taviani luisteren woensdag hun op de Berlinale bekroonde film Caesar must die op. James Marsh leidt Shadow dancer in.

Caesar must die

De Taviani’s! Pardon, wie? Het is inderdaad een tijdje geleden dat de gebroeders Taviani met een film internationaal op het voorplan traden. Deze arthouselievelingen van de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw schreven filmgeschiedenis met: Padre Padrone, Il Prato, La notte di San Lorenzo en Kaos.

Na Good Morning, Babylon (1987) en Fiorile (1993) geraakten de broers in de vergeethoek. Ze maakten weliswaar nog een paar langspeelfilms en regisseerden enkele tv-films en documentaires. Het niveau van voornoemde films behaalden ze echter niet meer. Tot ze dit jaar op de Berlinale hun gevangenisepos Caesar must die voorstelden en er prompt de Gouden Beer mee in de wacht sleepten.

Voor hun bewerking van William Shakespeares Julius Caesar vroegen de Taviani’s de medewerking van enkele zware criminelen in de hevig beveiligde gevangenis van Rebibbia te Rome. Ze volgden in de gevangenis (alles gefilmd in elegant zwart wit) de voorbereidingen, audities en repetities.

De grens tussen fictie en realiteit wordt naarmate de repetities vorderen flinterdun. De maffiosi, drugsdealers en moordenaars voelen wel degelijk affiniteiten met Shakespeare thematiek over ambitie, eer, verraad en moord.

Hun bedenkingen en reacties maken dan ook de dramatische motor uit van deze genuanceerde, imposante en grandioos opgebouwde film, die voortdurend het midden houdt tussen zuivere fictie en docudrama. De publieksvoorstelling in de Gentse gevangenis is helaas reeds uitverkocht.


Shadow Dancer James Marsh kent u wellicht nog van de schitterende documentaire Man on wire, waarin een evenwichtskunstenaar een kabel spant tussen de torens van het New Yorkse World Trade Center in 1974. Deze destijds als ‘crime of the century’ bestempelde stunt verpakte Marsh als een rasechte thriller.

Ook Shadow dancer dient zich aan als een thriller. Het verhaal, gesitueerd in Belfast anno 1993, over een vrouw die door MI5 wordt ingehuurd om te spioneren bij de IRA, is een politiek drama maar tegelijk een fijn geschakeerd vrouwenportret alsook een harde milieuschets.

Marsh bijzonder stijlvolle beeldregie is dwingend. Koele, afstandelijke beeldcomposities rijgt hij vlot aan indringende close-ups en dynamische cameravoeringen. Hierdoor sleurt hij de toeschouwer van bij de openingsbeelden in het verhaal. Tegelijk creëert hij ruimte tot rust en bezinning, maar houdt de spanningsboog evenwel voortdurend gespannen.



Frankenweenie 3D Tot slot deze vermakelijke animatiefilm van Tim Burton over een jongetje die zijn hond verliest en reanimeert. De king of the weird opteerde voor zwart wit en brengt hulde aan de huiver- en monsterfilms van weleer. Met James Whales Frankenstein en Bride of Frankenstein als grote voorbeelden. Deze genrepastiche is dolle pret voor de genrefreak en elkeen die zich herkent in of verlekkerd is op Burtons heerlijk gekke universum.

Piet Goethals