Hoe Michelangelo Antonioni zijn camera liet overnemen door een geest
In de reeks Money Shot belichten we de hele zomer lang scènes die op uw netvlies gebrand staan. Deze week: de geest in de camera uit Professione: reporter (1975).
Het shot
In het voorlaatste shot van Michelangelo Antonioni’s existentialistische mijmering Professione: reporter schrijven vakmanschap en visie samen een woordeloos gedicht. Het bijzondere eraan is niet zozeer de lengte (iets van een zeven minuten) of de miraculeuze ontsnapping van de camera door de tralies van Jack Nicholsons motelkamer. Wat echt verbijstert, is dat de ziel van Nicholson, nadat hij buiten beeld vermoord is, bezit neemt van de lens. Het is zijn geest, eindelijk bevrijd, die naar buiten dringt, de oprijdende politiewagen tegemoet zweeft, de commotie observeert en ten slotte terugkeert naar de kamer om zijn eigen ontzielde lichaam te zien liggen. Dat heet: praten met je camera.
Wat echt verbijstert, is dat de ziel van Nicholson, nadat hij buiten beeld vermoord is, bezit neemt van de lens
Het ontstaan
Michelangelo Antonioni was halfweg de vijftig en een gevierd cineast toen hij met producer Carlo Ponti (meneer Sophia Loren) een deal sloot voor drie Engelstalige films die hem ook bij janlullen als u en ik onsterfelijk zouden maken. Van Blow-Up (1966), Zabriskie Point (1970) en Professione: reporter (1975, internationaal bekend als The Passenger) was die laatste de taaiste en minst succesvolle, maar tegelijk ook die waarin met het minste woorden het meest gezegd werd. Antonioni had dan ook twee geweldige troeven achter de hand. De eerste was cinematograaf Luciano Tovoli, wiens camera meer nog dan het scenario over identiteit, eenzaamheid en escapisme praatte. De tweede was Jack Nicholson, met The Last Detail, Chinatown, Three Easy Pieces, One Flew over the Cuckoo’s Nest toch de ontbetwiste koning van de seventies. Vóór de camera, welteverstaan: het zegt iets over de tijdgeest van toen dat je hem in deze sleutelscène niet hoort en nauwelijks ziet.
De truc
Zonde om te verklappen, maar het staat toch online: op het moment dat de camera in Nicholsons kamer het raam zo dicht genaderd was dat je de tralies niet meer zag, werden ze opzijgeschoven. Intussen werd de camera, die aan een rail aan het plafond was bevestigd, overgenomen door een haak, waarop de kraan vertrok en de kijker mee naar buiten kon glippen. Antonioni orkestreerde het hele gebeuren vanuit een met monitors volgestouwde camionette, als een FBI-agent in een spionagethriller.
Hommage
Nicholson, die Professione: reporter alleen deed omdat hij met Antonioni wilde werken, zei bij de dvd-release in 2005 iets heel moois: ‘A chase scene in his movies might be a camel walking for a very long time.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier