‘His House’: een volbloed horrorfilm met jump scares én politiek-sociale relevantie

Black horror, elevated horror, alt-horror, British horror: welk etiket je ook kleeft op His House van Remi Weekes, zijn pertinente mash-up van Ken Loach en Wes Craven staat op eigen benen.

Na een extreem traumatiserende tocht om te ontsnappen aan de gore oorlogsgruwel in Zuid-Sudan bereiken Bol en Rial het beloofde Engeland. In afwachting van het verdere verloop van de asielprocedure wordt het koppel een huis toegewezen. Eind goed, al goed? Vergeet het, dit is slechts het vertrékpunt van een allegorische, naargeestige volbloed horrorfilm. Eentje met jump scares en afzichtelijke creaturen én met een politiek-sociale inborst. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.

Zich in hun nieuwe thuis thuis voelen, blijkt de zoveelste zware beproeving. Het krot bevindt zich in een anonieme, labyrintische achtergestelde buurt waar het vuilnis op straat ligt. Buurtbewoners verbergen hun misprijzen niet, ook zwarte Britten sissen dat ze terug naar hun land moeten. Enerzijds worden ze passief-agressief opgedragen om te tonen dat ze ‘een van de goeden’ zijn, anderzijds wordt het hun verboden te werken en moeten ze eigenlijk in hun kot blijven. Begin daar maar eens aan. Ook onderling lopen de spanningen hoog op. Rial wil aan een tafel met vork en mes eten. Bol proeft alleen metaal als ze dat moet doen. Assimileren of niet? Het verleden begraven of niet? Boven op die nachtmerrie blijkt er zich achter de rottende gipswanden een afzichtelijke geest te bevinden die hen de stuipen op het lijf jaagt, tegen elkaar opzet en genadeloos herinnert aan de onuitspreekbare gruwel die ze meemaakten of begingen.

Na de première op het Sundance-festival keek Netflix niet op een nul meer of minder om de debuutfilm van Remi Weekes te kopen. De Britse regisseur-scenarist met veel ervaring in reclame en experimentele films maakt de kwellingen en demonen van asielzoekers voelbaar door ze eng en plastisch uit te beelden, en duikt zo in het gat tussen horror met weinig relevantie en inhoudelijk ambitieuzere films met weinig horror. Hij vermoedt zelf dat het succes van Jordan Peeles maatschappijkritische horrorhit Get Out het pad geëffend heeft voor zijn film (die gerust Get In had kunnen heten), maar zijn blik is breder. Zijn cinematografisch sterke mash-up van Ken Loach en Wes Craven weerspiegelt de rotsituatie van menig migrant en zijn of haar bezwaard verleden. Soms ontbeert His House wat van de finesse en de melancholische poëzie van Atlantique, de migratiespookfilm waarmee de Frans-Senegalese Mati Diop Cannes verbaasde. Maar daar staat dan weer die deugddoende rechttoe rechtaan horror tegenover. Een regisseur om van meet af aan in het oog te houden.

His House

Remi Weekes met Sope Dìrísù, Wunmi Mosaku

Te zien via Cinema bij je thuis en Zed vanuit je zetel.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content