Het beste van het slechte: vijf filmische prutswerkjes die ons jaar grappiger maakten

He's All That © Netflix
Tobias Cobbaert

Titane, Annette, The Power of the Dog,… 2021 was een erg vruchtbaar jaar voor de kwaliteitsfilm. Daardoor zou u bijna vergeten dat er ook heel wat misbaksels zijn uitgekomen. Vijf films die zo slecht waren dat we niet konden wegkijken.

‘De slechte film’ is een kunst op zich. Veel mislukte projecten zijn het kijken simpelweg niet waard, maar af en toe komt er zo’n waanzinnig gedrocht voorbij dat u niet anders kan dan in fascinatie blijven staren. Het soort film dat u nooit publiekelijk zal verdedigen, maar dat voor een uiterst entertainende avond met wat vrienden kan zorgen. Wij kozen voor u vijf titels uit 2021 voor tijdens uw volgende, persoonlijke Nacht van de Wansmaak.

He’s All That

He’s All That is een modernisering van de populaire tienerkomedie She’s All That uit de jaren negentig. Zoals u bovendien wel uit de titel kan afleiden, worden de genderrollen in deze nieuwe versie omgedraaid. In het origineel moet het hoofdpersonage een nerdy meisje verleiden, in deze remake moet een populair meisje proberen om de edgy jongen die mainstream cultuur haat rond haar vinger te winden.

So far, so good. Remakes als deze leveren zelden hoogstaande cinema op, en zeker in dit geval wekt de oppervlakkige verhaallijn bij ons heel wat fronsen op, maar dat alleen verzekert nog geen plaats in de ‘worst of the year’-lijstjes. Het grootste probleem van He’s All That schuilt in de tenenkrommende manier waarop de makers dit verhaal aan een nieuwe generatie proberen te verkopen.

Om te beginnen zijn we niet helemaal zeker of deze film überhaupt voor Generatie Z bedoeld is. Dat lijkt nochtans logisch, gezien TikTok-megaster Addison Rae er haar eerste hoofdrol in speelt, en de makers krampachtig proberen om de leefwereld van deze doelgroep na te bootsen. TikTok wordt meermaals expliciet bij naam genoemd, en alle personages zijn vooral bezig moet hoe ze zo’n groot mogelijke fanbase op het platform kunnen uitbouwen. Al deze personages worden echter zo oppervlakkig neergezet als producten van de likecultuur, dat het onvoorstelbaar lijkt dat hedendaagse tieners deze plastieken reproductie van hun leefwereld echt leuk vinden.

Een andere optie is dat dit stiekem een boomer-film is die kritiek geeft op de huidige generatie, maar ook die interpretatie loopt mank. Alle personages ouder dan dertig in deze film worden als wereldvreemd geportretteerd. De jonge personages leren dat likes en volgers niet alles zijn in het leven, maar de volwassenen zijn dom en klunzig omdat ze helemáál niet mee zijn. De TikTokwereld wordt tegelijk opgehemeld en met de grond gelijk gemaakt.

Kortom, rare film met een rare boodschap.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Karen

Op het internet is ‘Karen’ al lang geen gewone voornaam meer, maar een archetype van de bekrompen vrouw van middelbare leeftijd die onvriendelijk doet tegen personeel, heel erg bekommerd is om schone schijn en er doorgaans nogal achterhaalde maatschappelijke ideeën op nahoudt.

Karen is dus geen biopic van ons favoriete ex-K3’tje, maar een verhaal van een zwart gezin dat verhuist naar een welgestelde wijk en daar lastiggevallen wordt door de racistische buurvrouw die letterlijk Karen heet. U hoort het al: voor subtiliteit bent u hier niet aan het juiste adres. Mocht het voor de kijker tóch nog niet duidelijk zijn: in de film halen de personages de internetbetekenis van de voornaam Karen meermaals expliciet aan.

Jammer genoeg is Karen geen satirische komedie, maar een (poging tot) bloedserieuze horror. Alsof iemand de films van Jordan Peele (Get Out, Us) keek en de boodschap nog niet duidelijk genoeg vond. Alle personages zijn zo karikaturaal en alle verhaallijnen zo ondoordacht dat alles een humoristisch kantje krijgt, maar de film doet goed haar best om u ervan te overtuigen dat dat niet de bedoeling is.

Het is niet duidelijk waar we Karen precies moeten plaatsen. Is het een goedbedoelde film die maatschappijkritiek wil geven maar daar niet in slaagt door pure onkunde, of is het een enorm luie poging om wat geld te scheppen met een vlug ineengeflanste film die inspeelt op de huidige zeitgeist?

In beide gevallen is het resultaat alvast heel onbedoeld grappig.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Cowgirls vs Pterodactyls

We zijn er rotsvast van overtuigd dat er ergens in een donkere kelder een computer staat die constant twee willekeurige vijanden genereert, waarna een regisseur die tegen elkaar opzet in een film. Er bestaan opvallend veel titels van het type Mega Shark versus Crocosaurus, Airplane Versus Volcano, Zombies versus Strippers of Vampire Girl Versus Frankenstein Girl. (Allemaal echt bestaande films, zoek het gerust zelf op)

Een van de nieuwste toevoegingen aan deze bizarre groep films is Cowgirls vs Pterodactyls, waarin… U kunt het vast al raden.

Alhoewel, de plotlijn van deze film is mogelijk nog wilder dan u zich voorstelt. Op het einde van de negentiende eeuw wordt een dorp in de Far West om onverklaarbare redenen geterroriseerd door vliegende dinosaurussen. Leerkracht Rebecca Crawford ziet hoe haar man ontvoerd wordt door een van de reptielen, en schakelt de hulp in van een aan lager wal geraakte schutter en een groep prostituees om wraak te gaan nemen. Als u zich ooit al afvroeg hoe het eruit ziet wanneer een outlaw haar lasso om de nek van een pterodactyl werpt, dan is dit de film voor u.

In tegenstelling tot andere films op deze lijst is Cowgirls vs Pterodactyls duidelijk niet met de meest serieuze bedoelingen gemaakt. Van een echt geslaagde film kunnen we echter ook niet spreken. Daarvoor zijn de acteerprestaties te belabberd, de verhaallijn te flets en de dinosaurussen te amateuristisch vormgegeven. Het is een mislukte komedie die zo schabouwelijk gemaakt is dat hij weer full circle gaat en in plaats van ongrappig opnieuw hilarisch wordt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ape vs Monster

Op basis van de titel lijkt Ape vs Monster misschien het product van dezelfde artificiële intelligentie die Cowgirls vs Pterodactyls schreef. Deze film is echter meer dan dat.

Herinnert u zich de blockbuster Godzilla vs Kong van eerder dit jaar nog? Misschien niet, maar we verzekeren dat die wel degelijk in 2021 uitgekomen is. Ape vs Monster is een zogenaamde ‘mockbuster’, een extreem low budget ripoff van een bekende blockbuster die zo snel mogelijk geproduceerd wordt om die direct op video uit te brengen en er zo hopelijk wat munt uit te slaan.

De film is geproduceerd door de studio The Asylum, die naast haar talloze mockbusters vooral bekend staat om de Sharknado– franchise. Kan wel tellen qua visitekaartje.

Ape Vs Monster is alvast in hetzelfde bedje ziek als zowat alle andere Asylum-producties: monsters die er belabberd uitzien dankzij de goedkope special effects, acteurs die staan te spelen alsof ze nog minder gekost hebben dan de special effects en een verhaallijn die werkelijk nergens over gaat. De leukste scènes zijn die waarin de personages – doorgaan getrainde militairen – in de vlakke woestijn beslopen worden door een aap of een reptiel dat twee huizen hoog is en de grond doet daveren met zijn voetstappen.

Misschien zijn wij wel de onnozelaars omdat we kijken naar deze duidelijke cash grab, maar dat kon ons plezier tijdens het kijken niet bederven.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

God’s Not Dead: We The People

Pinnacle Peak Entertainment, dat tot begin dit jaar Pure Flix heette, is een controversiële Amerikaanse filmstudio die zich specialiseert in ultraconservatieve Christelijke propagandafilms. Hun bekendste werk is zonder twijfel de God’s Not Dead-franchise, waarin de makers het consequent uitvechten tegen zelfverzonnen vijanden. Beeld u de scène in waar Don Quijote tegen windmolens vecht, maar alle windmolens zijn radicale atheïsten: zo omschrijf je deze reeks het best.

Zo ging de eerste film, die overigens een onverwachte kaskraker werd, over een Christelijke filosofiestudent die tegen zijn verzuurde professor moest debatteren over het feit of God al dan niet dood is. Zijplotten gaan onder andere over een Chinese uitwisselingsstudent die verstoten wordt door zijn afstandelijke familie omdat hij zich bekeert tot het christendom en een Islamitisch meisje dat verstoten wordt door haar afstandelijke familie omdat ze zich bekeert tot het christendom.

Met We The People zit de reeks alweer aan haar vierde film, waarin de karakters de Amerikaanse staat aanklagen. De aanleiding hiervoor is dat christelijke families hun kinderen naar school moéten sturen, waar de Bijbel al lang uit het klaslokaal verwijderd is, en dat ze er niet voor mogen kiezen om hun kinderen thuis zelf les te geven en de christelijke waarden over te brengen. In de realiteit is ‘homeschooling’ overigens nog steeds legaal in alle vijftig staten.

Het meest fascinerende aan deze films is hoe zwart-wit ze zijn qua moraliteit, op het karikaturale af. Al onze christelijke helden zijn pure zieltjes, die enkel het beste met hun medemens voor hebben en de wereld een betere plek willen zien worden. Hun tegenstanders, niet enkel atheïsten maar bijvoorbeeld ook moslims, zijn daarentegen stuk voor stuk harteloze opportunisten. De enige manier waarop een personage alsnog een goed persoon kan worden, is door zich te bekeren tot het christendom. Een van de vreemdste momenten uit God’s Not Dead: We The People is wanneer een islamitische vader, die vervreemd is van zijn dochter nadat ze Jezus vond (jawel, die uit de eerste film), diezelfde dochter aan haar ziekenhuisbed bezoekt nadat ze verongelukt is met haar auto. De dokter stelt hem voor om te bidden, de antipathieke vader bezoekt een kerk en bekeert zich tot het christendom. Dat moslims ook gewoon bidden, wordt nooit vermeld.

De hoofdverhaallijn bestaat voornamelijk uit pseudo-inspirerende speeches vol drogreden waar zelfs het kleinste kind niet in trapt. Serieus, u zou een universitaire cursus kunnen geven over retoriek en gewoon deze filmserie analyseren om voorbeelden van alle mogelijke schijnargumenten te bestuderen.

Als kers op de taart komt er ook een figurerend personage één zin uitspreken over hoe slecht vaccinaties zijn, om daarna samen met het onderwerp weer te verdwijnen. Een hondenfluitje omdat de makers duidelijk hun publiek kennen. Actueel is de film alvast wel, maar of de aangekaarte problemen ook echt bestaan is een andere discussie.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content