Gaat u binnenkort nog van horen: Cailee Spaeny (‘Priscilla’)

Later dit jaar te zien in de nieuwe Alien en in Civil War, nu nog even de echtgenote van de King: Hollywood heeft een nieuwe it-girl.

U zag haar misschien al naast Kate Winslet als alleenstaande tienermoeder Erin in de HBO-serie Mare of Easttown (2021) of als een van de whizzkids in de miniserie Devs. Ze speelde ook in weinig memorabele films als Pacific Rim Uprising (2018) en The Craft: Legacy (2020). Maar de komende maanden staat de hier nog redelijk onbekende Cailee Spaeny prominent te acteren in maar liefst drie prestigieuze films.

Ze speelt de hoofdrol in Alien: Romulus, de negende episode in de legendarische scififranchise, die deze zomer in de zalen komt. Eind april is ze is te zien in Civil War van Ex Machina– en Annihilation-regisseur Alex Garland. Maar eerst neemt ze de titelrol voor haar rekening in Sofia Coppola’s sfeervolle Priscilla.

Het was raar om een uur en veertig minuten naar mezelf te kijken terwijl de persoon die ik speel naast me zat.

‘Het was raar om een uur en veertig minuten naar mezelf te kijken terwijl de persoon die ik speel naast me zat’, lacht Spaeny de dag na de wereldpremière in Venetië, waar ze bekroond werd tot beste actrice. (Ze wordt overigens ook al getipt voor de Oscars.) ‘Ik kende Priscilla gelukkig wel al. We hebben drie keer samengezeten en verschillende keren gebeld voor de opnames. Dat was aanvankelijk intimiderend maar uiteindelijk een grote hulp. Je wilt waarachtig zijn en haar eer aandoen, maar je wilt ook artistieke vrijheid en het personage een persoonlijke toets geven. Priscilla was erg lief en genereus. “Bel wanneer je maar wilt!” “Je kunt het!” Het was een droom van een samenwerking.’

Wat ook een droom was voor Spaeny: werken met Sofia Coppola, haar favoriete filmmaakster. ‘Oprecht waar: ze was de eerste regisseur die ik bij naam kende. Ik zag The Virgin Suicides toen ik een jaar of veertien was. Het was de eerste film waarbij ik dacht: wie staat hier achter de camera? Daarvoor hield ik wel enorm van film maar ik stond enkel stil bij het verhaal en de acteurs. Ik heb me daarop in mijn kamer opgesloten en haar volledige filmografie tot dan toe bekeken. Voor het eerst begreep ik het belang van een regisseur.’

Uitdagend was de fysieke en mentale transformatie van Priscilla Presley in de loop van de film, van toen ze Elvis leerde kennen op haar veertiende tot hun scheiding op haar 29e. ‘Het is een grote tijdspanne die je moet overbruggen. Ik wilde vermijden dat het creepy en weird werd. Dat risico loop je als je als volwassene een kind van veertien speelt. Bovendien hadden we amper dertig draaidagen en draaiden we niet chronologisch. Ik kon ’s ochtends de zwangere Priscilla zijn en na de lunch de veertienjarige.’

Dat Priscilla naar de onbestemde verlangens van een gepriviligieerde jonge vrouw peilt, doet de film thematisch in de slipstream sluipen van zowat elke film die Coppola tot hiertoe op het doek borstelde. Maar dat vindt Spaeny geen bezwaar. ‘Sofia Coppola kan het niet helpen dat ze Sofia Coppola is. Dat is ook exact de reden waarom ik zo’n grote fan ben. Ze overstelpt je op de set niet met opmerkingen. Ze geeft je veel ruimte en verantwoordelijkheid. Veel regisseurs willen overal controle over, zij gaat mee met de flow. Op haar instinct. Ze speelt ook altijd muziek op de set. Dat laatste shot waarin je Dolly Partons I Will Always Love You hoort? Dat hebben we op dag één gedraaid. Sofia zorgde voor een gigantische speaker achteraan in de wagen, terwijl er onderin een gast lag die dat nummer voortdurend opnieuw opzette. Dat was zo’n grote hulp.’