Nu Film Fest Gent 2025 officieel geopend is, ging ook de concertreeks Videodroom van start. De spits werd afgebeten door de Nederlandse producer, die een nieuwe soundtrack bracht bij Wim Wenders’ klassieker Paris, Texas.
Film Fest Gent 2025 is officieel begonnen, en dat betekent ook dat het hoofdprogramma van Videodroom van start is gegaan. Voor de oningewijden: Videodroom is de jaarlijkse samenwerking tussen het filmfestival en Kunstencentrum Viernulvier, waarbij een reeks filmconcerten wordt georganiseerd. Doorgaans gaat het om obscure cultparels, maar soms durft de programmatie ook eens een onbetwiste klassieker onder handen te nemen. Zo werd het startschot van Videodroom 2025 gegeven met Paris, Texas, de film waarmee Wim Wenders in 1985 de Gouden Palm won.
In het begon van Paris, Texas zien we Travis (gespeeld door een onvergetelijke Harry Dean Stanton) door de woestijn van Texas dwalen. Wanneer hij instort, belt een dokter zijn broer Walt op. Die schrikt zich een hoedje, want Travis is vier jaar geleden in rook opgegaan, waarna hij en zijn vrouw Anne zijn ondertussen zevenjarige zoontje Hunter opvoedden. Wanneer Walt Travis gaat ophalen, zwijgt die laatste eerst in alle talen over wat hij de laatste jaren heeft uitgespookt. Uiteindelijk krijgt Walt zijn broer toch aan de praat en slaagt hij er zelfs in om hem en zijn zoontje weer te verzoenen. Maar het grootste raadsel van allemaal blijft onbeantwoord: waarom is Travis het vier jaar geleden afgetrapt, en wat is er gebeurd tussen hem en Jane, de moeder van Hunter?
Toen ik Paris, Texas voor het eerst zag, vond ik het een film van pieken en dalen. Het begin in de woestijn, waar in het plot nog baadt in een zweem van mysterie, vind ik geweldig. De iconische soundtrack van Ry Cooder, die het Texaanse sfeertje aanzwengelt met zijn slide guitar, past perfect in het geheel. Ook het einde, met de iconische scène in het telefoonhokje – iedereen die de film zag, weet waarover ik het heb – is terecht in de filmcanon opgenomen. Alleen vind ik het lange deel tussen beide uiteindes soms wat aanslepen. Tijdens Videodroom had ik goede hoop dat daar verandering in zou komen. De gitaar van Ry Cooder werd namelijk vervangen door een soundtrack van de Nederlandse producer Upsammy. Jaren geleden zag ik haar een set draaien op Horst Festival, waar enkele mensen rond mij meewarig ‘amai, wel speciaal, hè?’ tegen elkaar zeiden. Sindsdien ben ik fan, en ik vertroudwde dat het een unieke soundtrack zou worden.
Met die raarheid viel het in de theaterzaal van de Vooruit al bij al wel mee. Upsammy had haar nieuwe soundtrack betrekkelijk melodisch gehouden. Uit haar elektronica toverde ze vooral klanken die deden denken aan een marimba of een xylofoon. In het begin van de film maakte dat de omzwervingen van Harry Dean Stanton extra mysterieus. De muzieknoten galmden lekker lang door, alsof Upsammy de oneindigheid van de woestijn wilde benadrukken. Ook tijdens eerdergenoemde scène in het telefoonhokje werden gelijkaardige klanken gebruikt, al hadden ze daar een ander effect. Hier zorgde de melodie ervoor dat de climactische ontboezemingen van Travis als een soort duister, tragisch sprookje gingen klinken.
Helaas leek Upsammy mijn mening over het middenstuk van Paris, Texas te delen. Getuige haar spaarzame gebruik van muziek in dit deel, leek de Nederlandse er weinig door geïnspireerd te zijn. Af en toe liet ze wel een interessante klank horen, zoals de broeierige bassen wanneer iemand waanzinnig van een brug stond te schreeuwen of een melancholisch klanktapijt wanneer Travis videobeelden van zijn oude gezinsleven te zien kreeg. Maar grotendeels werd de film gewoon op zichzelf afgespeeld, waardoor ik een klein beetje op mijn honger bleef zetten. De muziek die Upsammy bij Paris, Texas bedacht was mooi en gaf de film een nieuwe sfeer, zoals de bedoeling is bij Videodroom. Het had gewoon nog iets meer mogen zijn.