Met ‘She said’ heeft Film Fest Gent een belangrijke, zij het ietwat belerende slotfilm vast

In She said kan u de New York Times-journalistes volgen die het seksueel misbruik van Hollywoodproducer Weinstein in kaart brachten, en daarmee de systemen die zulke mannen op de troon houden.

Als mens hebben we nu eenmaal de neiging om de belangrijkste momenten in onze geschiedenis telkens opnieuw te vertellen. Het was dus maar een kwestie van tijd voor er een film zou komen over de zaak rond Harvey Weinstein, de beruchte Hollywoodproducer die decennialang vrouwen in de filmindustrie seksueel misbruikte. De stinkende potjes die toen open werden getrokken zorgden immers voor de #MeToo-beweging, een van de belangrijkste recente gebeurtenissen in de strijd voor vrouwenrechten.

Met She said heeft Film Fest Gent een dramatisering van die feiten als slotfilm geprogrammeerd. Het is de eerste Engelstalige film van Maria Schrader, die eerder al Unorthodox en Ich bin dein mensch regisseerde. In She said richt Schrader haar camera niet op de slachtoffers van Weinstein, noch op de gevallen Hollywoodproducent zelf, maar op Jodi Kantor en Megan Twohey, de twee onderzoeksjournalisten die het verhaal destijds in The New York Times brachten. Zij worden gespeeld door respectievelijk Zoe Kazan (The big sick, What if) en Carey Mulligan (Promising young woman, Drive).

Didactische film

Meestal stellen dit soort onderzoeksfilms op stilistisch en esthetisch vlak niet zo veel voor. Ze leunen vooral op de kracht van het verhaal dat ze vertellen. She said is in dat opzicht niet anders, maar gelukkig is het verhaal krachtig en belangrijk genoeg om zonder mooifilmerij boeiend te blijven. De keuze om te focussen op de journalisten en de manier waarop ze tot op de bodem van het schandaal bleven spitten zorgt ervoor dat de film niet alleen een aanklacht is tegen seksueel misbruik, maar ook een portret van de structuren die ervoor zorgen dat de schandalen decennialang verzwegen blijven door ontelbaar veel mensen. Wie het schandaal destijds van dichtbij volgde, zal niets nieuws leren uit She said, maar het is een verhaal dat het verdient om opnieuw verteld te worden voor een groter publiek.

Toch vliegt de film een paar keer uit de bocht. Vooral omdat Schrader iets te veel sentimentele toetsen in haar film probeert te forceren. Blijkbaar vond ze het onderzoek op zich iets te droog, waardoor er op willekeurige momenten ingezoomd moet worden op bijvoorbeeld de kinderen van de journalisten. Een onnodige keuze, want het werk dat Kantor en Twohey leveren was wel degelijk voldoende om de film te dragen. Ook de dik aangezette strijkinstrumenten op de soundtrack geven het geheel een iets te melodramatische toets. En soms lijkt het onderzoek iets te vlot te lopen. We horen de personages wel vertellen hoe moeizaam alles loopt, maar in praktijk zien we een heel vlotte aaneenschakeling van informanten die zichzelf aanbieden. Wellicht helpen die elementen om de film toegankelijker te maken, maar ze doen de urgentie van het eigenlijke verhaal wat afnemen en komen soms nogal belerend over.

Dat gezegd zijnde breng She said een maatschappelijk uiterst relevant verhaal dat met het nodige respect verteld wordt. De film is nogal didactisch, maar brengt tenminste een belangrijke les.