De derde dag van Film Fest Gent bracht een geslaagde groep films, met enkel de Italiaanse Inside Out-kopie Follemente die tegenviel. Verder was er de dromerige Shakespearehommage Ariel, het langzaam ontroerende The Love That Remains en het viscerale The Chronology of Water, het regiedebuut van Kristen Stewart.
Op donderdagochtend maakten we kennis met de IJslandse Anna. Het hoofdpersonage van The Love that Remains is moeder van 3 en de ex van Magnús, de nogal nalatige vader van haar kroost. Anna is kunstenares die te werk gaat met roest: ze legt doeken in de natuur die ze bedekt met ijzeren vormen, waarna ze de natuur haar werk laat doen. Dat is een uitstekende metafoor voor haar eigen liefdesleven. De relatie met Magnús is plotsklaps uiteengespat, maar langzaam bedorven. En toch is er genoeg liefde overgebleven om er iets moois van te maken, waardoor de twee tevergeefs proberen om er toch nog iets van te maken.
The Love That Remains is een film die bestaat uit allemaal losse vignettes uit het familieleven. Die zitten in elkaar als de liefde zelf: soms grappig of licht fantastisch, maar doorgaans vrij banaal. In het begin misschien een beetje te banaal, want het voelde alsof regisseur Hlynur Pálmason echt wel te alledaags te werk ging. Naarmate de film vordert en je de onuitgesproken familiedynamieken beter leert kennen, begin je als kijker echter op te warmen. Op die manier had The Love That Remains het omgekeerde effect dan roest: geen langzaam verval, maar een gestage klim richting je hart. Met behulp van de prachtig in beeld gebrachte IJslandse landschappen.
The Love that Remains eindigde met een shot van een man die hulpeloos in het water dobberde. Een uitstekend brugje naar de volgende film, The Chronology of Water. In haar regiedebuut verfilmt actrice Kristen Stewart de memoires van de ex-olympische zwemster Lydia Yuknavitch. Verwacht echter geen sportfilm. The Chronology of Water is een poëtisch maar benauwend relaas van Yuknavitch’ ervaringen met haar vader, die haar seksueel misbruikte, en de impact die dat op de rest van haar leven heeft gehad. De film hangt aaneen met korte, losse fragmenten die op een associatieve manier aan elkaar gemonteerd zijn, waardoor alles als in een nachtmerrie ineen vloeit. Daarnaast zit de camera constant dicht op de huid van hoofdrolspeelster Imogen Poots, waardoor haar intense performance nog harder van het scherm spat.
In het begin grijpt Stewart je bij de lurven om je als kijker genadeloos te waterboarden. Het eerste halfuur van The Chronology of Water is enorm benauwend, met een geluidsband die vooral uit gehijg en gekras bestaat, en een tyrannieke vader die je hopelijk niet uit je eigen jeugd herkent. Daarna neemt de film een meer golvend tempo aan. De akelige ondertoon verdwijnt nooit volledig, maar er wordt steeds meer ruimte gemaakt voor hoopvollere scènes. Op die manier blijft Stewart je kopje onder houden in haar viscerale film, die cinema in haar puurste vorm is. Geen ellenlange scènes met uitleggerige dialogen, maar rauwe taferelen die je sneller voelt dan je ze begrijpt. De beste film die ik tot nu toe op Film Fest Gent 2025 zag.
Om de maagstoot van The Chronology of Water door te spoelen, kon ik vervolgens wel wat luchtigs gebruiken. Follemente leek daar de perfecte kandidaat voor. Deze komedie van Paolo Genovese speelt zich integraal af tijdens een eerste date tussen twee personen. Terwijl die nogal ongemakkelijk van de grond komt, krijgen we inkijk in het hoofd van zowel de man of de vrouw. Bij beide personages worden hun emoties uitgebeeld door vier personages die verschillende karaktertrekken personaliseren. In feite zou je dit dus het Italiaanse antwoord op Inside Out kunnen noemen. Denk ik, want aangezien ik een volwassene zonder kinderen ben, heb ik nooit naar Inside Out gekeken.
Waar The Chronology of Water radicaal gebruik maakte van alle middelen die cinema biedt, voelde Follemente eerder als een opvoering van de gemeentelijke toneelclub. De humor is heel erg makkelijk en leunt vooral op uitgekauwde clichés rond de verschillen tussen man en vrouw. De film scoorde enkele punten door extra hard in te zetten op de Italiaanse flamboyantie, waardoor sommige flauwe moppen tenminste nog vinnig gebracht werden. Verder denk ik niet dat er nog een tweede date komt.
Aangezien ik toch al in de toneelsfeer zat, kon ik gerust wat Shakespeare verdragen. Daarvoor zorgde Ariel van de Spaanse regisseur Lois Patiño. We maken kennis met Augustina, een actrice die zich voorbereidt op haar rol als de windgeest Ariel in Shakespeares The Tempest. Tijdens haar ferryvaart naar het eiland waar ze moet spelen, raakt ze echter zelf in een storm verzeild. Die doet haar afdwalen naar een vreemd eiland, waar iedereen enkel spreekt in Shakespearecitaten. Langzaam maar zeker ontdekt ze dat dit eiland bewoond wordt door de personages die de Bard bedacht, waar ze elke dag opnieuw hun toneelstuk moeten opvoeren voordat de zon ondergaat. Lukt hen dat niet, dreigt er iets vreselijks te gebeuren.
The Tempest was Shakespeares laatste stuk, en het personage Prospero wordt geïnterpreteerd als Shakespeare zelf die de touwtjes in handen geeft. In zijn laatste schrijfsel zou hij gereflecteerd hebben op wat het betekent om te schrijven. Met die metatekstuele laag Patiño aan de slag gegaan. In zijn film gebruikt hij de fundamenten van The Tempest om de Grote Vragen te stellen. Zijn we wel de auteurs van ons eigen levensverhaal? Bestaat er zoiets als vrije wil? Wie heeft er beslist dat we ooit moeten sterven? De Spanjaard gaat gelukkig niet essayistisch te werk, maar maakte van Ariel een poëtische film die soms zelfs wat gegniffel uitlokt. Al helpt het zeker om je literatuurklassiekers te kennen.
Om de dag af te sluiten ging ik naar een Videodroomconcert van de Nederlandse producer Upsammy. Hoe haar nieuwe soundtrack bij de klassieker Paris, Texas klonk, kan je hier lezen.