Een jonge Belg op de rode loper, een levende legende die naar zijn derde Gouden Palm dingt en tien andere films. Dinsdag begint het 77e filmfestival van Cannes. Hier kijken wij alvast naar uit.
Alles wat u moet weten over Cannes 2024 kan u lezen in ons dossier.
Furieuze Anya
Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller – buiten competitie)
In 2015 deed George Miller met het furieuze Fury Road de Côte d‘Azur nog geuren naar zweet, olie en verbrand rubber. Nu jast de Australische filmveteraan de adrenalinespiegel omhoog met aflevering 5 uit zijn postapocalyptische Mad Max-saga, een prequel die zich twintig jaar eerder afspeelt en focust op de jonge Furiosa (in Fury Road nog vertolkt door Charlize Theron). Die groeit als wees op in een groene vallei, tot ze in handen valt van een bende bikers onder leiding van Warlord Dementus. En ondertussen strijden twee tirannen om de macht over de dorre woestenijen van het Wasteland. Wat je mag verwachten, is een spektakelodyssee in vijfde versnelling waar producent Warner (die het in 2017 niet aandurfde om deze prequel tegelijk met Fury Road te draaien, zoals Miller wilde) liefst 230 miljoen dollar tegenaan gooide. Plus viriele venten als Chris Hemsworth (Dementus) en vette beats van Junkie XL. Anya Taylor-Joy — u bekend van The Queen’s Gambit, Last Night in Soho en The Northman – kruipt achter het stuur als Furiosa. Fasten your seatbelts voor wat dé blockbuster van de zomer moet worden.
Ten paradijze
The Shrouds (David Cronenberg – in competitie)
Normaal had David Cronenberg, die na de dood van zijn vrouw Margaret in 2017 zijn pensioen had aangekondigd, zijn regiecomeback moeten maken met een serie op Netflix. Tot de streaminggigant de scenario’s van eerste twee episodes van The Shrouds – ‘De lijkwaden’ – te lezen kreeg en er snel de stekker uit trok: te raar en te extreem. Maar wat hadden ze van de Canadese bodyhorrormaestro achter Videodrome, The Fly, Crash, A History of Violence en ander ontregelends dan ook verwacht? Zes jaar later – ondertussen heeft hij alweer een andere film uitgebracht, Crimes of the Future – heeft Cronenberg zijn ‘meest autobiografische’ scenario – over een weduwnaar die een apparaat bouwt om met de doden te communiceren – herwerkt tot een langspeler. Daarvoor kon hij bogen op Frans in plaats van Amerikaans kapitaal, op Diane Kruger in plaats van de oorspronkelijk gecaste Léa Seydoux en op Vincent Cassel als de rouwende entrepreneur die een state-of-the-artkerkhof bouwt waar klanten hun overleden geliefden in real time kunnen zien ontbinden. Dave Deprave wikkelt straks zelfs de Croisette in een lijkwade.
Napels en Gary Oldman zien
Parthenope (Paolo Sorrentino – in competitie)
Parthenope is de sirene die in de Griekse mythologie dood aanspoelde voor de kust van Napels en de stad haar oorspronkelijke naam schonk. Ze is ook het hoofdpersonage uit het nieuwe filmfresco van Paolo Sorrentino, de bekendste filmmaker uit de immer licht ontvlambare stad van pizza, Vesuvius en Diego Maradona. Alleen is ‘ze geen sirene of mythe’, zo lichtte de dandy achter Il Divo, La grande bellezza, The Hand of God en The Young Pope al een tipje van de sluier. Wat we ook al weten, is dat Sorrentino’s tiende langspeler zich uitstrekt van Parthenope’s geboorte in 1950 tot nu, dat er onmogelijke liefdes, vreugde, pijn, lijden en nachtelijke kussen op Capri in passeren, én dat Gary Oldman erin meespeelt. Vermoedelijk niet als Parthenope, al durven we de Britse, Oscar-winnende karakterkameleon nooit te onderschatten.
Die gast uit Saltburn
Oh, Canada (Paul Schrader – in competitie)
Met de ere-Gouden Palm voor Star Wars-peetvader George Lucas, de grote retour van Francis Ford Coppola met Megalopolis en deze competitiefilm van Paul Schrader lijkt het dit jaar wel een New Hollywood-reünie, daar op de Croisette. De scenarist van Taxi Driver en Raging Bull en regisseur van Mishima en Light Sleeper slaat, ruim veertig jaar na zijn American Gigolo, opnieuw de handen in elkaar met Richard Gere. Die speelt in deze adaptatie van Russell Banks’ gelijknamige roman een gevierde documentairemaker die terugblikt op zijn linkse jonge jaren, toen hij aan zijn dienstplicht in Vietnam wilde ontsnappen en daarom naar Canada vluchtte. Jacob Elordi, de Britse hunk uit Euphoria en Saltburn (en Elvis in Priscilla), mag in de flashbacks diens jongere versie incarneren. Ook Uma Thurman wordt nog eens van stal gehaald in dit existentiële drama, Schraders zoveelste variant op God’s lonely man.
Die andere gast uit Saltburn
Bird (Andrea Arnold – in competitie)
Drie keer greep Andrea Arnold in Cannes naast de Gouden Palm, drie keer won ze wel de Juryprijs (met Red Road, Fish Tank en American Honey). Nu mag de Britse rasregisseuse, die het working-classdrama een jeugdige, energieke, 21e-eeuwse twist wist te geven, opnieuw de hoofdvogel proberen af te schieten met haar zesde fictielangspeler. Daarin volgen Arnold en haar vaste cameraman Robbie Ryan (ook de huisfotograaf van Ken Loach en Yorgos Lanthimos) het wel en wee van Bug, een outcast die in een kraakpand in de buurt van Kent woont met zijn twaalfjarige dochter Bailey, die dan maar elders op zoek gaat naar avontuur en liefde. Nieuwkomer Nykiya Adams speelt de getroebleerde tiener, haar thrashy pa wordt vertolkt door Saltburn-hipster Barry Keoghan met blote bast en fake tattoos. Benieuwd of die laatste opnieuw bevuild badwater opslurpt.
En Poor Things is nog maar net uit
Kinds of Kindness (Yorgos Lanthimos – in competitie)
Hij heeft nog maar net wereldwijd een hit gescoord met zijn victoriaanse farce Poor Things, met Emma Stone als kinderlijk maar seksueel ontluikend monster, en daar staat de Griekse filmsater al met een nieuwe fabel in Cannes, waar hij eerder al prijzen won met Dogtooth, The Lobster en The Killing of a Sacred Deer en nu al voor de derde keer meedingt naar de Gouden Palm. In het drieluik Kinds of Kindness, gepend met zijn vaste medefantast Efthimis Filippou, duiken poor things Willem Dafoe en Emma Stone opnieuw op, zij het dit keer in hedendaags Amerika en in het gezelschap van Jesse Plemons en Margaret Qualley. Waarover de drie verhalen gaan? Over een flik wiens vrouw plots een ander lijkt nadat ze vermist is geweest, over een dame die op zoek is naar iemand die voorbestemd is om een spirituele gids te worden en over – kan de synopsis nog vager? – een vent die zijn lot in handen probeert te nemen. Verwacht strak gestileerde, existentieel beladen gekte, ergens tussen de Coen-broers en Luis Bunuel, saillante satire en een Griekse tragedie in.
Vuurwerk!
Emilia Perez (Jacques Audiard – in competitie)
Jacques Audiard schoot in 2015 al de hoofdvogel af in Cannes met de vluchtelingenthriller Dheepan. De Franse genre-auteur, die ook al in de prijzen viel met Un héros très discret, Un prophète en De rouille et d’os presenteert een misdaaddrama over een ontsnapte Mexicaanse kartelleider die een seksoperatie ondergaat om aan de autoriteiten te ontkomen. Klinkt als een plotlijn van een sensatiegeile telenovela, maar één: Audiard is op z’n best wanneer hij met curieuze combines aan de slag mag gaan. Twee: de hoofdrol is voor de Spaanse transgenderactrice Karla Sofía Gascón. Drie: Avatar-prinses Zoe Saldana en Selena Gomez doen mee. En vier: de liedjes op de soundtrack zijn van Camille. Niet Dhondt weliswaar, maar de Franse Camille. Dat belooft vuurwerk.
Winter Soldier wordt Trump
The Apprentice (Ali Abassi – in competitie)
‘Where’s my Roy Cohn?’ riep Donald Trump in paniek uit toen in 2016 onderzoek werd gedaan naar Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Cohn, die op dat moment overigens al jaren dood was, was de gluiperige maar o zo gewiekste topadvocaat die zijn controversiële carrière begon als communistenjager in dienst van senator Joseph McCarthy en zich later ontpopte tot de favoriete pleitbezorger van oplichters en maffiosi allerhande. Bovendien was hij in de jaren tachtig de mentor van de jonge Trump, toen ook al een oranjekleurig miljonairszoontje dat vrouwen naar hartenlust bij de pussy greep. Ali Abassi, de Iraanse Zweed die het vreselijke al aan het vleselijke koppelde met Border en Holy Spider, zoomt in op de verwrongen meester-leerlingrelatie van Cohn en Trump in deze biopic die vol seks, drugs en dubieuze dollars belooft te staan. Sebastian Stan, de Winter Soldier uit de Marvelfilms, zet de blonde pruik en vette grijns van The Donald op. Duivelsadvocaat Cohn word geïncarneerd door Succession-schoelje Jeremy Strong. You’re hired!
Zhangke is terug
Caught by the Tides (Jia Zhangke – in competitie)
Even werd gevreesd dat Jia Zhangke zijn camera had moeten inleveren bij de Chinese autoriteiten, maar na zes jaar – zijn laatste film Ash Is Purest White dateert van 2018 – heeft hij eindelijk nieuw werk klaar. Caught by the Tides bestaat uit fictiefootage die Jia met een piepkleine crew tussen 2001 tot 2020 schoot, zonder vast scenario. Tot hij tijdens corona dat materiaal met extra scènes en special effects begon te stroomlijnen tot een heimatepos over een vrouw die na jaren haar geliefde die in een andere provincie ging werken achternareist. Verwacht van de maker van arthouseparels als Unknown Pleasures, Still Life en A Touch of Sin een mix van documentair realisme, bitterzoete romantiek en visuele poëzie over het snel muterende land van de draak en zijn outcasts, met in de hoofdrol Jia’s eega en muze Zhao Tao. Ni hao.
De eer is aan Mr. Oizo
Deuxième acte (Quentin Dupieux – openingsfilm)
Hij maakte uitzinnige films over een moorddadige autoband (Rubber), een designvilla met tunnel om door de tijd te reizen (Incroyable mais vrai) en over een reuzevlieg die tot crimineel huisdier wordt getraind (Mandibules). Of zoiets. Nu opent frivole Fransoos Quentin Dupieux – muzikaal actief als dj en electroproducer Mr. Oizo – ’s werelds grootste filmfestival met een film die iets conventioneler klinkt. Op papier toch. Vier personages belanden in een wegrestaurant in the middle of nowhere, waar David van zijn hopeloos verliefde lief Florence af wil door zich in de armen van zijn vriend Willy te storten, in het bijzijn van Florence’ pa dan nog wel. Waar dat in het tweede bedrijf naartoe gaat, weet voorlopig alleen Dupieux. Of hij zou de clou al moeten hebben verklapt aan la belle Léa Seydoux, die in zijn romantische farce de hoofdrol speelt en dus ook dit jaar in Cannes de rode loper op mag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
