Alain Gomis toont wat een Congolese mama lijden kan in zijn soulvolle en energieke prijsbeest Félicité.
Félicité van Alain Gomis met Véro Tshanda Beya, Papi Mpaka, Gaetan Claudia.
‘You don’t own me. Don’t try to change me in any way. You don’t own me. Don’t tie me down ‘cause I’d never stay.’ Zo zong de onvolprezen Lesley Gore indertijd. En hoewel Félicité liever Afrikaanse muziek zingt, is het een nummer dat haar op het lijf geschreven is. Al jaren dopt ze dapper haar eigen boontjes, wat niet evident is als alleenstaande moeder. En al helemaal niet in hartje Kinshasa, waar ze dringend op zoek moet naar geld wanneer haar zoon na een motorongeval in het ziekenhuis belandt.
Dat dwingt de fiere Félicité (charismatisch vertolkt door de Congolese zangeres Véro Tshanda Beya) niet alleen om aan te kloppen bij haar ex en haar familie, waarmee ze jaren geleden gebroken heeft. Of was het vice versa? Het confronteert haar nogmaals met het feit dat aan haar zelfstandigheid een pittig prijskaartje kleeft, zeker in een wereld die nog altijd door mannen wordt bestierd en waar de Congolese francs niet voor het oprapen liggen.
In zijn vierde langspeler brengt de Frans-Senegalese regisseur Alain Gomis, die al jaren zijn tijd verdeelt tussen Parijs en Kinshasa, hommage aan de independent women van Afrika. Maar daarom hoef je nog geen feministisch pamflet te verwachten. Of een belerende boodschapfilm. Gomis injecteert zijn naturalistisch geschoten vrouwenportret met poëtische visuele toetsen, documentair ogende registraties van het dagelijkse leven in de Congolese hoofdstad. En vooral met flink wat live gebrachte muziek, van opzwepende afrosoul (gebracht door de Kasai Allstars) tot de onaardse klanken van hedendaags componist Arvo Pärt.
Ondanks de melancholie die als een sombere voile om Félicité gedrapeerd lijkt, barst de film van de levenslust en de energie. En hoewel de rigide vertelstructuur – een queeste om geld die morele en politieke vragen opwerpt – wat aan Deux jours, une nuit (2014) van de broers Dardenne doet denken, slaat Gomis geregeld verrassende paden in. Van de heerlijk ongehaaste openingsscène in een zweterige club, waar Félicité zich de gekwelde ziel uit haar lijf zingt, tot de koortsige scènes in het ziekenhuis waar haar veertienjarige zoon ligt te wachten op een operatie. Gomis, die in Berlijn werd bekroond met de Grote Juryprijs, de officieuze Zilveren Beer, brengt het allemaal met gevoel voor ritme, ruimte en avontuur in beeld. En vooral: met veel empathie en sociaal-politieke kennis van zaken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier