‘Everybody Knows’ is bij vlagen uitstekend, maar speelt iets te veel op zeker

© .

Wie heeft de dochter van Penélope Cruz ontvoerd? Asghar Farhadi vraagt het zich slechts zijdelings af in de Spaanse arthousethriller Everybody Knows.

Everybody Knows

Van Asghar Farhadi met Penélope Cruz, Javier Bardem en Ricardo Darín

Wat heeft de enige Iraniër met twee Oscars – voor A Separation (2011) en The Salesman (2016) op de schouw te zoeken in een dorp ergens diep in Castilië? De vorige buitenlandse film van Asghar Farhadi, het in Parijs gedraaide Le passé (2013) , had niet de wereldklasse die we van hem gewend waren sinds About Elly (2009). Dat leek deels te liggen aan een wat mindere acteursregie. Normaal gezien is dat een van zijn sterkste punten, maar geef maar eens aanwijzingen aan een acteur die je amper begrijpt.

Het Spaanse Everybody Knows heeft gelukkig geen last van een Babylonische acteursverwarring. Integendeel, in hun vaderland en moedertaal komen Penélope Cruz en Javier Bardem beter voor de dag dan in Hollywoodfilms zoals Murder on the Orient Express of The Last Face.

Om dit buitenlandse avontuur tot een goed eind te brengen, heeft Farhadi iets te veel op zeker gespeeld

Een naar Argentinië uitgeweken moeder van twee (Cruz) keert voor het trouwfeest van haar zus terug naar haar Castiliaanse geboortedorp. Het weerzien met haar familieleden en oude vlam (Bardem) is net als het feest zelf van een vrolijkheid die je zelden of nooit tegenkomt bij de nog nooit van overdreven optimisme beschuldigde Farhadi. Uiteraard duurt de vreugde niet lang, want Cruz’ dochter wordt gekidnapt. Een hopeloze zoektocht naar de ontvoerders én het losgeld zorgt voor spanning, maar Farhadi’s aandacht gaat vooral uit naar wat de crisis blootlegt.

Dat is niet zozeer dat de een panikeert, de ander ageert en nog een ander voor de goede afloop vertrouwt op God. Veel frappanter is dat oude vetes en territoriale geschillen worden opgerakeld, de achterklap piekt, familiegeheimen gemeengoed worden en zelfs die goeie ouwe klassenstrijd de neus aan het venster steekt. Met het verleden ben je immers nooit klaar.

Je zou kunnen lachen om zoveel onbeholpenheid, maar Farhadi handelt in tragiek, niet in humor. Het openingsbeeld – een close-up van de mechaniek achter de dorpskerkklokken – verraadt zijn bedoelingen: iets zeggen over de neiging van de mens om zijn eigen ongeluk en ondergang te bewerkstelligen. Farhadi kan dat als geen ander, maar net daar knelt het schoentje. Het even sombere als zonnige Everybody Knows is een goede en bij vlagen uitstekende film, maar A Separation en The Salesman waren radicaler en dus beter. Om dit buitenlandse avontuur tot een goed eind te brengen, heeft Farhadi iets te veel op zeker gespeeld.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content