De Oscarpronostiek van Knack Focus-filmman Dave Mestdach

In Hollywood liggen de smokings, galajurken, dankbriefjes en botoxspuiten al klaar, want zondagnacht worden voor de 96e keer de Academy Awards uitgereikt. Omdat we niet willen dat u er slaap voor laat, voorspelt ons filmorakel Dave Mestdach nu al wie er straks met een Oscar aan de haal gaat.

Beste film

In het zog van Stanley Kubricks Dr. Strangelove heeft ook de Academy inmiddels geleerd hoe te stoppen met zich zorgen te maken en van de bom te houden, want de Oscar voor beste film gaat zo goed als zeker naar Oppen­heimer. Chris Nolans biopic over de ­‘vader van de atoombom’ voldoet perfect aan het gedroomde profiel: het is straf gemaakt, serieus drama over een straf, serieus onderwerp. De film duurt drie uur, dus je hoofd en je blaas moeten er moeite voor doen. Het hoofdpersonage is een gewichtig, historisch figuur met een handicap – hij had communistische sympathieën én een geweten, terwijl hij voor Uncle Sam werkte. Plus: hij wordt gespeeld door een Brit, of toch een Ier, wat in Hollywood op ­hetzelfde neerkomt. Tegelijk is het spannend, ­spectaculair popvertier voor de ­massa met een ­plejade van sterren – onder meer Matt Damon, Florence Pugh en Robert Downey Jr. die wellicht de ­Oscar voor beste mannelijke bijrol wint – dat net geen miljard dollar in het ­laatje bracht. Bovendien beheerst Oppen­heimer – die de slokop wordt door vijf of zes van zijn dertien nominaties te verzilveren – al maanden het award­seizoen, en dat zal met de finish in zicht niet meer ­veranderen. Grote verliezers: ­Barbie, die de box office vorig jaar roze deed kleuren, én Scorsese’s Killers of the Flower Moon – ook een historisch epos van dik drie uur – die wellicht maar een van zijn tien nominaties zal cashen.

Beste regie

Terwijl Twitter, TikTok en andere ­socials stilaan uitgeraasd lijken over het feit dat Barbie’s Greta Gerwig hier over het hoofd werd gezien – het ­grofste geval van misogynie sinds die keer dat Jeanne d’Arc op de brandstapel werd gezet – mag Chris Nolan alvast zijn dankspeech voorbereiden. Ondanks zijn renommee en zijn status als regerende boxofficekoning, won die immers nog nooit een Oscar. Bovendien is het maar logisch dat de ­beste film door de beste regisseur wordt ­gemaakt, al volgt de Academy die ­logica niet altijd. Daardoor mag ­Martin Scorsese, die op zijn 81^e nog ­altijd de energie van een jonge hond lijkt te ­hebben, toch nog een beetje hoop koesteren. Maar ook weer niet té veel, want te veel stress en te weinig slaap zijn slecht op zijn leeftijd. Sorry, Marty.

Beste acteur

Bradley Cooper is de enige habitué in deze categorie. Maar hoewel hij zijn beste beentje, baton en plasticineneus voorzet in zijn Leonard Bernstein-­biopic Maestro, is hij niet de favoriet. Dat leek lange tijd Paul Giamatti te zijn die in The Holdovers zijn beste en ­populairste rol neerzet sinds Side­ways en daarom de sympathy ­vote heeft als Hollywoods favoriete guy next door. Zijn Golden Globe-winst ­vierde ­Giamatti door een hamburger te eten, maar ­hoewel dat filmpje viraal ging, zal dat gewoon doen niet genoeg zijn om ­Cillian Murphy te kloppen. De ­Ierse Peaky Blinders-hunk kan alleen met zijn kaaklijn atomen splitten en zeker wanneer hij de deukhoed opzet van natuur­kundige J. Robert Oppen­heimer. ­Regisseur Tim Mielants – die met ­Murphy recent nog Small Things ­Like These voorstelde op de Berlinale – zit vast voor hem te supporteren, met het fanatisme van de harde kern van Millwall en de ondernemersgeest van een Vlaamse kleine zelfstandige.

Beste actrice

Met alle respect voor Annette Bening (te obscure film), Sandra ­Hüller (te Duits en te Frans) en Carey ­Mulligan (te weinig screentime), maar ­deze ­categorie is al van bij het begin van het prijzenseizoen ‘the battle of the ­Stones’. De kansen lijken daarbij telkens te keren, maar door haar ­verrassende triomf bij de SAG Awards (Screen Actors Guild) – de laatste en meest betrouwbare barometer voor de acteerprijzen – lijkt Lily Glad­stone terug enige voorsprong te hebben op Emma Stone, die haar klopte bij de BAFTA’s. Bovendien is ze de eerste Native American die een Oscar zou kunnen winnen, wat in deze politiek correcte tijden en zeker in Amerika in haar voordeel speelt. Toch gok ik op Stone, omdat ze een ster is die goed ligt bij critici en collega’s én omdat haar tour de force in Poor Things toch straffer blijft dan Leo DiCaprio van het scherm spelen in Killers of the Flower Moon, iets wat Maaike Cafmeyer ook kan.

Beste internationale film

Dit is en blijft de categorie bij uitstek waarin de Oscar zou moeten gaan naar de lobbyist die de Academyleden het best en het vaakst de handjes schudt tijdens de vele promoscreenings voor al die buitenlandse films waarin allerlei rare taaltjes worden gebrabbeld en die veel Academyleden – die niet verplicht zijn om alles te zien – dus vaak ­skippen. Om te voorspellen dat Augure – de ­Belgische inzending – zelfs de longlist niet zou halen, hoefde je geen ­Congolese tovenaar te zijn. Daarvoor was Baloji’s debuutfilm te eigenzinnig én woog de Belgische goodiebag niet zwaar ­genoeg. Maar aan kwaliteit ontbreekt het niet. Perfect Days – het zen-portret van een toiletreiniger uit Tokio – zou een mooie winnaar zijn en een carrièreprijs voor de Duitse Neue Welle-veteraan Wim ­Wenders, die dankzij zijn roadmovie Paris, Texas nog altijd veel fans heeft in Amerika. Favoriet is echter The ­Zone of Interest, de enige titel die ook goed ­genoeg werd bevonden voor de ­categorie beste film en die ook zonder promopraat een welgemikte dreun van een (non-)Holocaustdrama blijft, een subgenre dat het altijd goed doet bij de moreel gevoelige Academy.