Emma Mackey over ‘Hot Milk’: ‘Greta Gerwig aan het lachen krijgen? Beste job ooit’

Na vier vurige seizoenen zit Sex Education erop, maar zij blijft het witte doek gelukkig nog wel oplichten. Emma Mackey over haar nieuwste film Hot Milk, liefde als gevangenis, en waarom ze haar geboorteland Frankrijk niet per se moest ontvluchten.

Ze werd wereldberoemd als Maeve Wiley, de bijtende badgirl van Sex Education, de hitserie van Netflix waarin tienerliefde, lust en awkwardness samen een stomend feestje bouwen. Maar Emma Mackey – 29 inmiddels – had geen zin om eeuwig op de fictieve schoolbanken te blijven plakken. Na vier seizoenen klapte ze haar laptop dicht, gooide haar agenda overboord en ging op zoek naar iets wat niet naar glijmiddel en adolescentenhormonen rook.

Dat iets werd Barbie, waarin ze de bijrol Physicist Barbie speelde – een koele wetenschapster met een hollywoodglimlach en amper tekst. Mackey kreeg de rol van regisseur Greta Gerwig omdat ze zo op hoofdrolspeelster Margot Robbie lijkt, wat nog altijd sporadisch voor verwarring zorgt. Maar haar talent spreekt voor zich. ‘Ik zei tegen mijn agent: moet ik Greta misschien een brief schrijven?’ aldus Mackey. ‘Desnoods speel ik een boom als het moet. Op de set voelde het als een kamp voor volwassenen die hun werk ongelooflijk goed en graag doen, met Margot en Ryan (Gosling, nvdr.) voorop. Onze missie was Greta aan het lachen krijgen. De beste job ooit.’

Nu is er Hot Milk, een kleinere, grilligere indiefilm waarin Mackey zich van haar meest serieuze kant toont. Geen satire, geen glitter, wel een dwingende moeder in een rolstoel, een toxische lesbische liefde, opspelende hormonen en onverwerkte trauma’s, plus veel Spaanse zon die toch kil aanvoelt. ‘Ik wilde iets doen wat moeilijk, ambigu en ongemakkelijk was. Hot Milk vinkte alle vakjes aan.’

Liefde als gevangenis

We spreken Mackey in het Adlon in Berlijn, waar de film in februari in première ging op de meest recente Berlinale. Het is een luxehotel – vlakbij de Brandenburger Tor – waar geschiedenis en glamour elkaar al sinds begin 20e eeuw ontmoeten. Maar Mackey oogt opvallend ontspannen in jeans en oversized blazer, alsof ze elk moment weer kan verdwijnen in de rol van iemand die zich verstopt voor haar moeder.

In Hot Milk speelt ze Sofia, een jonge vrouw die vastzit aan een thesis die ze niet afkrijgt en vooral: aan haar psychisch labiele moeder (Fiona Shaw, zalig venijnig) met wie ze samenhokt in een Spaans kustdorp. Wanneer ze daar de mysterieuze Ingrid – Vicky Krieps, bekend van onder meer Phantom Thread – ontmoet, flakkert er iets op wat liefde zou kunnen zijn. Of bevrijding. ‘Vicky keek me aan in de eerste scène en ik bloosde. Mijn brein dacht: dit is Sofia die verliefd wordt. Maar mijn lijf was me voor. (giechelt)’

De film, gebaseerd op de roman van Deborah Levy, werd gemengd onthaald op de Berlinale. Verrassend, gezien de fraaie cast, het befaamde bronmateriaal en het feit dat Rebecca Lenkiewicz – de bekroonde toneelschrijfster en scenariste van Ida en Disobedience – in de regiestoel zat. ‘We hadden 23 draaidagen en veel wind. Alles moest snel, intens, rauw. Alsof je een toneelstuk repeteert op een veerboot’, zegt Mackey. Toch is ze blij met de ervaring. ‘Dit is een film over onuitgesproken dingen. Over een moeder die je gevangenhoudt, en een dochter die wil ontsnappen maar nooit echt loskomt. Dat vind ik interessanter dan een mooi afgerond verhaal.’

Wat haar opviel bij het draaien? ‘Dat liefde soms voelt als een omheining met uitzicht. Je denkt: hier ben ik veilig, maar eigenlijk zit je vast.’

Fresh croissants

Mackey groeide op in het Franse provinciestadje Sablé-sur-Sarthe, waar haar Franse vader schooldirecteur was, in een perfect tweetalig huishouden. ‘Maar thuis was alles Brits. Mijn moeder maakte scones (typisch Britse gebakjes, nvdr), ik keek Fawlty Towers en luisterde BBC. Engeland voelde als een magisch land, een traktatie. Twee keer per jaar gingen we naar Birmingham, naar mijn familie. Dat was onze vakantie. (lacht)’

Na haar studie literatuur aan de universiteit van Leeds besloot ze te acteren. ‘Ik zei tegen mijn ouders: ik verhuis naar Londen en regel alles zelf wel. Daarna was het een domino-effect. Voor ik het goed en wel besefte, had ik een acteercoach, een agent, audities – en begin 2018 kwam Sex Education. Alles ging belachelijk snel.’

Sindsdien pendelt ze moeiteloos tussen mainstream en arthouse, tussen Barbie en Beckett. Ze speelde in de Franse biopic Eiffel (2021), de Britse Emily Brontë-biografie Emily (2022) en draait even makkelijk in het Engels als in het Frans. ‘Frans acteren voelt anders. De zinnen zijn preciezer, formeler. Soms denk je: praat iemand écht zo? Maar ik hou ervan om daartussen te schakelen. Het houdt me scherp.’

Ze noemt zichzelf een verzamelaar van ervaringen. ‘Ik heb geen Excel met een carrièreplan. Ik kies wat me uitdaagt. Soms is dat een Hollywoodmachine als Barbie, soms een Spaans huis waar de rolstoel nauwelijks door de deur past, zoals in Hot Milk. Alles telt. Je leert van beide.’

En met die opgedane kennis lijkt Mackey vertrokken voor een grote carrière op het grote scherm. Eind augustus is ze ook even te zien in Alpha, de nieuwe bodyhorrorfabel van Titane-furie Julia Ducournau. Daarna volgt de dramady Ella McCay van Hollywoodveteraan James L. Brooks. En volgend jaar mag ze de Witte Heks incarneren in het nieuwe Narnia-fantasysprookje, opnieuw onder creatieve leiding van Greta Gerwig, die eerder van Barbie een blockbuster maakte.

En wat met Frankrijk, waar ook haar lief – de fotograaf Martin Aleman – vandaan komt? ‘Ik woon er opnieuw. Ik pendel tussen Londen en Parijs. Het is geen vlucht, het is een thuiskomst. Bij mijn “andere” familie’, weet je wel.  Vroeger dacht ik dat ik moest kiezen tussen Brits en Frans. Maar nu ik ouder en wijzer ben, lijkt alles zich vanzelf uit te balanceren. Ik hoef niet meer te kiezen. En als je het een beetje goed timet, krijg je op beide plekken verse croissants. (lacht)’