Dylan Penn speelt dan toch de hoofdrol in ‘Flag Day’, de film van haar beroemde vader Sean

In Flag Day durft Dylan Penn in de voetsporen van haar beroemde vader Sean te treden. Met hem als regisseur én als tegenspeler. ‘Hij heeft zitten huilen achter de camera, terwijl ik ervoor stond te snotteren.’

Vraag het aan Colin Hanks, Scott Eastwood of Matthias Schoenaerts en ze zullen je vast verzekeren dat het niet evident is om in de voetsporen van een illustere pa of ma te treden. Dylan Penn speelt haar eerste hoofdrol bovendien in een door haar vader Sean Penn geregisseerde film, met hemzelf als tegenspeler. En dan vertolken ze in de biopic Flag Day ook nog eens vader en dochter. Dylan geeft gestalte aan journaliste Jennifer Vogel, die Flim-Flam Man (2005) schreef, het non-fictieboek waarop de film gebaseerd is. Daarin doet ze het relaas van de tumultueuze relatie met haar vader John, die haar elke zomer meenam op avontuurlijke familietripjes. Tot ze ontdekte dat hij een onverbeterlijke oplichter was die zich inliet met bankovervallen en valsemunterij. Uiteindelijk pleegde hij in 1995, op de vlucht voor zijn zoveelste proces, zelfmoord. Sean Penn, die zichzelf in de film als de sjoemelende John opvoert, maakte er geen vlammende, in venijn en verdriet gedrenkte gangsterfilm van, maar vooral een warmhartig portret van een vader die, ondanks al zijn gebreken, zijn dochter graag ziet. Beter nog: een warmhartig portret van een dochter die haar vader, ondanks al zijn leugens en stommiteiten, tracht te begrijpen en vergeven.

‘Mijn vader gaf me Jennifers boek op mijn vijftiende, maar op dat moment wilde ik helemaal niet acteren’, vertelt Dylan, die haar ouders in 2010 zag scheiden, toen ze negentien was. ‘Als kind vond ik wat mijn ouders deden maar raar. Ik wilde eerst ontdekken wat ik met mijn leven wilde doen. Twee jaar geleden dook het boek opnieuw op, vroeg mijn vader me weer en dacht ik: nu klopt het wel. Ik voelde bovendien een band met Jennifer, omdat ze zelf ook haar weg heeft moeten zoeken – in haar geval als journaliste. Ze wilde ook niet zomaar ‘dochter van’ zijn. Nu kon ik mijn eigen ervaringen gebruiken om het personage meer body te geven.

Je vader, die Oscars won voor zijn rollen in Mystic River (2003) en Milk (2008), is niet alleen je tegenspeler, maar ook je regisseur. Was dat niet intimiderend?

Dylan Penn: Het was dubbel. Ik heb lang getwijfeld omdat ik dacht: hij gaat me van het scherm spelen en als regisseur te veel eisen omdat hij het allerbeste gewoon is – zijn palmares spreekt voor zich. We hadden ook nooit eerder samengewerkt. Mijn moeder heeft me mee overtuigd. Ze verzekerde me dat hij een van de beste en aangenaamste regisseurs is met wie ze ooit heeft gewerkt. Op de set ging het er ook gemoedelijk aan toe. Hij gaf aanwijzingen, riep ‘actie’ en ik deed elk shot mijn uiterste best. Hij liet me de nodige ruimte. Een scène met hem spelen is gewoon een zegen. Ik bedoel: hij is één brok charisma en energie, hij geeft je zoveel om op te reageren dat het niet mis kan gaan.

Waren er tijdens de opnames dan geen momenten warop je je eigen vader zag in plaats van John Vogel?

Penn: Toch wel. Hij heeft zitten huilen achter de camera terwijl ik ervoor stond te snotteren. Bij momenten was het intens, maar tegelijk enorm liefdevol. Hopelijk zie je dat ook aan de film.

Die leest als een liefdesbrief van een vader aan zijn dochter, als een mea culpa haast. Of ervaar je dat anders?

Penn: Ik begrijp wat je bedoelt, en er zijn gelijkenissen. Karakterieel heeft mijn vader wel wat van John Vogel – dat gedrevene, dat jongensachtige – al heeft hij gelukkig nooit banken overvallen. (lacht) Het gaat om een dochter die zelf haar weg moet vinden hoewel haar vader het haar niet makkelijk maakt. De weg die ik en mijn pa hebben afgelegd was bij momenten ook hobbelig (Dylan sukkelde tot haar 25e met drank en drugs, nvdr.). Maar het is Jennifers verhaal, en al zijn de emoties en situaties herkenbaar, de context en de feiten zijn totaal anders. Ik wilde vooral Jennifer eer aandoen.

Niettemin: je draagt als beginnende actrice wel de naam Penn.

Penn: En die neem je naar elke auditie mee. Je merkt soms dat dat verwachtingen schept, maar finaal kun je alleen maar je best doen. Vandaar dat ik aanvankelijk niet wilde acteren, of daar vol voor durfde te gaan. Maar uiteindelijk heeft het meer voor- dan nadelen. Als ik ergens mee zit, kan ik me geen betere leraars of adviseurs voorstellen dan mijn ouders, hoewel ze me nooit hebben gepusht en we niet zijn opgegroeid in een typisch Hollywoodmilieu – we woonden in de buurt van San Francisco, op de buiten, tussen de oude hippies.

Je bent dertig en Flag Day is wel pas je eerste serieuze rol.

Penn: Op mijn achttiende wilde ik niet meteen gaan studeren. Ik ben naar New York verhuisd en heb van alles gedaan: modellenwerk, serveerster, pizzakoerier … Mijn ouders lieten me doen, met dien verstande dat ik dan ook maar mijn eigen boontjes moest doppen. En ze hadden gelijk. Die woelige periode is een goede leerschool gebleken. Ik heb levenservaring opgedaan, die ik hopelijk in mijn verdere carrière gebruiken kan.

En hoe zie je die?

Penn: Hopelijk volgen er nog interessante rollen, maar mijn echte droom blijft achter de camera werken. Ik zou graag zelf mijn projecten op poten zetten en ooit zelf regisseren. Dat wil ik al sinds ik een tiener was. Wie weet, kan ik ooit de rollen omdraaien en mijn vader regisseren. Dat zou geweldig zijn.

Slotvraag: wat vind je de beste film van je vader?

Penn: Je bedoelt naast Flag Day? (lacht) Als ik er één moet kiezen, doe dan maar Into the Wild (2007). Die grijpt me telkens bij het nekvel.